Пра культуру “па-сакратаўску”: як гарадзенцы шукалі кансэнсус

|

Мэта абранага метаду размовы – якасць разгляду асобнага пытання, а не колькасць абмеркаваных пытанняў. Пры тым пад якасцю разумеецца максімальны кансэнсус.

“Гродна – заангажаваны горад”, – словы Хрысціны Марчук (на фота), адной з удзельніц бяседы, сталі своеасаблівым эпіграфам для далейшай размовы.

Найперш удзельнікі мусілі прапанаваць свае пытанні – іх набралася ажно 15, але толькі чатыры найважнейшыя прайшлі далей па выніках галасавання:

 

1.  Якія існуюць крытэрыі ангажаванасці нас ў культуру?

2. Якога кшталту культуру (палітычную,  гарадскую,  беларускую, экалагічную і г.д.) нам трэба развіваць, каб у гарадзенцаў ўзнікла адчуванне еднасці і адметнасці?

3.  Як данесці ўжо сфарміраваную культуру горада для прыезджых?

4.  Якім павінен быць ўзровень даходаў, каб узнікла патрэба ў культуры?

Але ж проста ўзяць і адказаць на пытанні не атрымалася! Хтосьці прапанаваў вызначыць, што такое культура ўвогуле, хто яе павінен ствараць, ці цікава яна сучаснаму чалавеку? Хтосьці заўважыў, што культуру трэба разглядаць не толькі ў вузкім сэнсе, але і ў шырокім (як мастацтва, як характэрную якасць грамадства, як экалагічную свядомасць і іншае).  Былі заўвагі да фармулёўкі пытанняў: напрыклад, а хто такія “прыезджыя”?

Парушаць жорсткія прынцыпы і правілы Сакратаўскай бяседы, як гэта часам хацелася зрабіць ўдзельнікам, не дазваляла пільная мадэратарка Ірына Герасімовіч (на фота). У выніку ўдалося сфармуляваць адказ на першае пытанне:

 

“Асноўны крытэрый заангажаванасці – свядомае і добраахвотнае ўкладанне ў культуру ў шырокім сэнсе рэсурсаў (інтэлектуальных, людскіх, эмацыйных, часавых, матэрыяльных, фінансавых ды іншых), якімі чалавек распараджаецца”.

Адказ на другое пытанне таксама быў сфармуляваны не хутка. Розныя думкі агучвалі ўдзельнікі наконт другой праблемы:

 

-Каб у гарадзенцаў узнікла адчуванне еднасці і адметнасці, не трэба вылучаць адну культуру, а трэба развіваць усё разам, каб не выключаць якую-небудзь групу людзей.

– Адметнасць Гродна – шматкультурнасць. Ці той гэта тое, што трэба фармаваць?

– Прыезджы чалавек не да канца адчувае сябе гараджанінам, бо не да канца размее, што яму прадстаўлена, што з’яўляецца ягоным.

– Еднасць і адметнасць фармуюцца ступенню ўключанасці ў гарадское жыццё, узроўнем адказнасці за горад, і таксама – заангажаванасцю ў гарадскую культуру.

 

Вынікам была такая фармулёўка:

 

“Трэба развіваць і спрыяць заангажаванасці рэгіянальнай культуры, якая грунтуецца на веданні гістарычных і нацыянальных (не толькі беларускіх!) адметнасцяў і традыцый, пашане да індывідуальнасці мясцовых творцаў культуры, адкрытасці і разнастайнасці, стымуляванні ўдзелу жыхароў ў жыцці горада”.

Размова з выкарыстаннем элементаў Сакратаўскай бяседы ў традыцыі Леанарда Нэльсана і Густава Хэкмана адлюстравала сваю эфектыўнасць, хаця методыка і патрабуе нямала часу ад удзельнікаў. Да таго ж мноства пытанняў засталіся неразгледжанымі – яны могуць быць добрымі тэмамі для наступных дыскусій.

У часе дыскусіі адзін з яе ўдзельнікаў, мастак Сяргей Грыневіч, намаляваў партрэты некаторых прысутных.

 

Здымкі Яна Лялевіча