У любым горадзе ёсць самыя розныя сацыяльныя пласты: «нізкія», больш вышэйшыя, сярэдні клас… Але сярод усіх вылучаюцца «незвычайныя людзі». Я маю на ўвазе бяскрыўдных і цікавых грамадзян, якіх клічуць часам «гарадскімі вар’ятамі».
Дзесяць на дзесяць! Усе прыгатаваліся і чакаюць, чараўнікі рассыпаюцца прыгожымі загаворамі, алхімікі хуценька робяць зелле, «прысты» вешаюць усім бафы…
Аднойчы мне патэлефанаваў сябар і прапанаваў з’ездзіць на стадыён пайграць у «фрысбі». Не маючы паняцця аб тым, што гэта такое, я апынуўся на поле, дзе мы сталі бегаць за… дыскам.
Ташкент. Спякота. Халодныя кавуны. Сонца.
Прахалода ценю. Лёгкі ветрык.
Жоўтая трава. Вада цурчэе ў арыку. Вялізны месяц.
Начны спеў цвыркуноў. Куханы, дыні, персікі… I феерверк кірмаша…
Мае падарожжа туды, улетку. Прапаную і вам на некалькі хвілін забыць пра снег і галаледзіцу, і прагуляцца са мною.
