Месца, дзе вырастаюць таленты: Павал Савіцкі

|

Мы распачынаем цыкл матэрыялаў пра тое, якім быў шлях ад маленькіх дваровых пляцовак у Гродне да вялікіх еўрапейскіх стадыёнаў вядомых гарадзенскіх футбалістаў.

 

Гарадзенская школа №18 яшчэ літаральна сем гадоў таму мела дзве футбольныя пляцоўкі.

 

Мала хто ведае, што менавіта на іх нараджаліся футбольныя таленты, пра якія зараз ведаюць не толькі ў нашай краіне, але і за яе межамі. 

 

Павал Савіцкі з’яўляецца сёння самым вядомым маладым беларускім футбалістам.

Ён прайшоў шлях ад юнацкіх зборных да нацыянальнай каманды, а зараз бароніць гонар беластоцкай “Ягелоніі”.

У раннім узросце, акрамя асноўных трэніровак у «Белкардзе», Павал не забываў пра сваіх дваровых сяброў і часцяком выходзіў гуляць на школьны стадыён.

 

І не сказаць, што ўзровень гульні Савіцкага моцна адрозніваўся ад іншых. Справа ў тым, што Паша меў аўтарытэт спарцмена, і калі ішоў падзел на каманды, яго заўсёды выбіралі першым.

– Запомніўся мне Сава сваім гарматным ударам з левай нагі – як ударыць, так ударыць!

 

Заўсёды было прыемна гуляць з такім хлопцам, які не толькі ствараў пагрозу каля брамы суперніка, але і паспяваў адпрацоўваць на сваёй палове.

 

Паха быў лідэрам усюды, нават у школе старшакласнікі яго паважалі. Акрамя трэніровак і дваровага футбола, Сава паспяваў гуляць і за нашу школу – распавядае адзін з сяброў Савіцкага.

 

 Дом на вул. Рэйманта, дзе жывуць бацькі гарадзенскага паўабаронцы
 

Як распавядае сам Павал, то часцяком яму прыходзілася гуляць за свой двор.

 

У свой час раён вул. Рэйманта вёў святую вайну супраць хлопцаў з вул. Пушкіна.

 

Гульні на школьных стадыёнах праходзілі сур’ёзныя і паглядзець на супрацьстаянне двух вуліц прыходзіла вялікая колькасць людзей.

 

– Я, як і ўсе хлопцы, гуляў у футбол з самага дзяцінства!

 

Адразу ж пасля трэніроўкі бег яшчэ гуляць, бо на школьным стадыёне гулялі мае сябры, трэба было і іх падтрымаць.

 

Збіраліся каля школы а чацвёртай гадзіне, а ўжо а пятай уся “банда” была ў зборы.

 

Там дзяліліся на каманды і гулялі! Было столькі людзей, што нават з заменамі гулялі.

 

Помняцца добра мне матчы супраць Пушкіна, як “ніжняга”, так і “верхняга”, увесь час секліся з імі. Было весела

 

Павал Савіцкі пасля заканчэння школы

– Што мне даў дваровы футбол? Напэўна, больш гульнявой практыкі і вынослівасці.

 

На мой погляд, гэта тое, чаго не хапае маладым хлопцам на першых этапах кар’еры.

 

На будучыню хацелася б параіць маладым хлопцам у дварах, якія гуляюць у футбол – не займайцicя глупствам, а больш гуляйце і аддавайцеся цалкам спорту.

Павал і дагэтуль падтрымлівае сувязі з хлопцамі са свайго двара.

 

А на славутай пляцоўцы каля 18-й школы шліфуюць свае таленты новыя будучыя зорачкі гарадзенскага футболу.

 

Працяг будзе.