У другой частцы шпацыру па Кунстава мы развіталіся ля рэштак мануфактур, якія, як аказваецца, праіснавалі як мінімум да канца ХІХ ст., хаця і ў выглядзе руін. Далей Ігар Лапеха вядзе нас на верхнюю тэрасу над Ласасянкай. Адсюль адкрываецца цудоўны від, праўда, прыкрыты лістотай шматлікіх дрэў. Удалечыні – недзе каля кіламетра, бачна ваданапорная вежа, каля якой пачалася наша экскурсія.
Новую задумку гарадскіх уладаў – стварыць у даліне Ласасянкі паркавую зону – варта падтрымаць цалкам. Тым больш, гэты маляўнічы куточак горада мае вялікую гістарычную вартасць. Разам з Ігарам Лапехам мы працягваем шукаць даўняе Кунстава – Дзівосны Горад у ваколіцах сённяшняга Фолюша.
Новая задумка гарадскіх уладаў – стварыць у даліне Ласасянкі паркавую зону – належыць да тых нешматлікіх ініцыятыў, якія варта падтрымаць цалкам. Больш за 15 гектараў зямлі ў адным з самых маляўнічых куточкаў горада, занятых нелегальнымі сельскагаспадарчымі надзеламі ў 2-3 соткі – гэта не нармальна. У той час, калі жыхары вялікага мікрараёна павінны ездзіць адпачываць на возера Юбілейнае, Аўгустоўскі канал ці яшчэ далей, некаторыя маюць тут прыватныя “фазэнды” з непасрэдным выхадам да вады.
Дзень Перамогі пачалі святкаваць толькі ў 1965 годзе. У Гродне ў тыя часы пачалі з’яўляцца буйныя помнікі героям вайны ды праводзіліся маштабныя святкаванні. “Твой стыль” публікуе ўнікальныя фота, зробленыя з 1950-х да 1990-х.
Чыноўніцкая калонія, дзе дзяржслужачыя жылі і за польскім, і за савецкім часам, ды жывуць і цяпер, працягвае заставацца адным з найбольш прывабных куточкаў старога горада. Нягледзячы на тое, што частку адгарадзілі высокім плотам, а побач стаіць элітная партыйная высотка, што псуе панараму горада.
Велізарны будынак над Нёманам, недалёка ад Старога мосту, прыцягвае ўвагу тых, хто ўзбіраецца на пагорак каля Францішканскага касцёла і аглядае гістарычны цэнтр горада. Цяпер будынак прыцягвае ўвагу яшчэ больш, бо на ім з’явілася рэклама фірмы “Керамін”. Хоць архітэктурныя чыноўнікі і паабяцалі разабрацца, аднак, гледзячы па ўсім, правісіць яна яшчэ доўга.
Былі гады, калі ў Гродне на вуліцы Лідскай, якая мела тады назву Лідскай шашы, выпускаліся самазвалы Мінскага аўтамабыльнага завода. Сапраўдныя МАЗы, металічныя, з кузавамі, якія адкідваліся назад. Толькі гэтыя грузавікі былі… цацачныя, зусім маленькія. Выпускала іх гродзенская фабрыка цацак, якая ўвайшла ў гісторыю нашага горада пад дзіўнаватым скаротам ДИФА.
Новы будынак даўняй чыгуначнай бальніцы ўжо адрамантавалі, а ў яе старой частцы нават нармальна не працуюць злівы вады. Праз гэта каштоўны будынак хутка можа пачаць разбурацца.
Будаўніцтва мастоў – цікавы накірунак у інжынернай справе. Мала які горад абыходзіцца без мосту. У Гродне за ўсю гісторыю былі дзясяткі мастоў, пісьменнік Аляксей Карпюк нават прысвяціў гродзенскім мастам рамантычны нарыс. Але, на нашу думку, самым прыгожым мостам, які неабдумана знішчылі ўжо ў пачатку ХХІ стагоддзя, быў так званы “кесонны” мост над чыгункай у канцы вуліцы Карла Маркса.
Вуліца Студэнцкая раней была самым простым шляхам ад сённяшняга ўніверсітэту да перонаў чыгункі. На ёй знаходзілася важная навучальная ўстанова, пра якую сёння мала хто ведае.
