Юры Стыльскі: Я ўжо стаў пераборлівы ў пытаннях алкаголю

Юры Стыльскі: Я ўжо стаў пераборлівы ў пытаннях алкаголю

Які раз вы на “Хавайся ў бульбу”? Што больш падабаецца: выступаць на такіх фэстах ці граць канцэрты ў клубах?

 

Я ўжо не памятаю, які раз мы сюды прыехалі, але не першы дакладна, можа трэці ці пяты. Мне ўсё роўна дзе выступаць: і там, і там цёплая атмасфера. На адкрытай сцэне больш паветра, на закрытых пляцоўках шчыльней гук. Больш ад народа залежыць, хто прыпаўзе (смяецца). На нас прыходзяць драйвовыя, угарныя, вясёлыя хлопцы.

 

Чым цяпер жыве гурт “Дай Дарогу”? Вы сталі вельмі папулярнымі, не збіраецеся з’язджаць куды-небудзь, дзе больш магчымасцяў?

 

Цяпер у нас з’явіліся ўсялякія выступы ў Расіі. Мы на такой хвалі, што можа быць прыйдзецца намыліцца, лыжы ўжо шаруем. Я б хацеў як зараз жыць у Брэсце, а туды ездзіць у камандзіроўку, пабрынькаць. Брэст такі родны, там столькі сяброў, усе добрыя. Бываюць такія людзі, што ім пофіг, дзе жыць. Мне, напэўна, было б і ў Маскве весела, калі б мы ўзялі ўсю нашу тусоўку, сяброў, каробку, у якой я жыву, туды перацягнулі.

 

Што тычыцца пераезду, мы цяпер падмацоўваем наш падмурак нейкімі кліпамі. Трэба ехаць так канкрэтна, мінімум на месяцы два-тры, жыць там дзесьці, нейкую хату здымаць. Для гэтага нам трэба тут адужаць ужо канчаткова, і мы ідзем да гэтага.

 

 

А хто вас здымае на відэа?

 

Ёдаў Вова, наш дырэктар. Ён мой сябар, прадзюсар. У яго свая кантора, ён здымае рэкламу. Калі ў нас вольны час, мы прысвячаем яго не працы, а творчасці. А давай здымем які-небудзь кліп? А давай! Не рамяство якое-небудзь, а менавіта творчасць. Вову самога ад гэтага распірае.

 

Ты на самой справе працаваў ва ўсіх тых месцах, пра якія спяваеш у сваіх песнях?

 

Дзесьці працаваў, але па вялікім рахунку я кансультуюся са спецыялістамі. Калі “Будтрэст № 8” пісаў – у мяне сябар працуе на будоўлі ў будаўнічым альпінізме. Я да яго прыйшоў, ён мяне на ліфце будаўнічым падняў, парасказваў, як яны там працуюць, за што пазбаўляюць дзесяці адсоткаў прэміі, так паслухаў яго, хто там у іх бухае, хто не. У мяне як раз намёткі такія былі да песні “я з развадным ключом…”, толькі я думаў пра сантэхніка пісаць, а потым страціў маршрут. І атрымалася такая ўсеагульная, будтрэст яшчэ зачапіў у прыпеве.

 

Як ты адпачываеш? Чым яшчэ займаешся? Чула, карціны пачаў пісаць…

 

Мне падабаецца маляваць, я ў дзяцінстве шмат маляваў, потым у гітару закахаўся, а зараз вырашыў успомніць. Карцін шмат, крыху не хапае, каб забіць наш выставачны салон. Я палічыў па перыметры, карцін трэба 25 дзесьці, а ў мяне ўсяго 18.

 

Бывае такое, што ёсць натхненне, сумнавата неяк або ад гітары пальцы баляць, вазьму памалюю. Не сядзець жа ж, не тупіць, або кніжку пачытаць, ці, скажам, схадзіць у басейн паплаваць. Таму што бухаць мне ўжо так надакучыла. І як быццам бы гэта ўжо у мінулым, я страўнік сабе сапсаваў.

Хадзіць крывым ўвесь час – ніякай будучыні. Я на вопыце нейкіх сваіх сяброў заўважыў – гэта стымуляцыя шчаслівага чалавека на нейкі час. Потым прыходзіцца гэты час наганяць. Весялей па-іншаму. Я вось нядаўна велік прадаў, шкадую, трэба новы купляць. Велік – гэта наогул клас, такое вяртанне ў дзяцінства, як карусель такая, на яго сядаеш, аж трошкі дах зносіць. Ездзіў ужо ў два гарады, шукаў, у нас няма такіх, трэба ехаць у Варшаву. Яго трэба памацаць, пакратаць, пракаціцца, каб зразумець, што тваё. Я хачу, каб мой імчаў як маршрутка. Я сабе прыдумаў, які мне патрэбен, у галаве намаляваў, вось такі “худы”, лёгкі.

 

У такіх спіртных напоях, як гарэлка, я трошкі расчараваўся. Гэта такі канцэнтрат – дасягнуць выніку, там ніякіх смакавых якасцяў. Калі палец прабіваюць, каб узяць кроў, такую ​​ватку даюць. Што ватку панюхаеш, што шклянку занюхнеш. Такое нешта медыцынскае і незразумелае. У мяне такія асацыяцыі.

 

Я ўжо такі пераборлівы стаў у гэтых усіх пытаннях. Тэкіла з гэтымі ўсялякімі лімонамі – прыемны напой. Ён на самой справе смачны. Віскі з лёдам нічога. Бывае такое, што прыкольна-прыкольна, а ў той жа час, калі ўпадзеш у гэты п’яны стан, не вельмі прыемна. Спачатку бадзёрыць, а потым ты ўжо сам не свой​​, не зразумела, што табой рухае, пачынаюцца прыгоды, памяць выбівае. Я некуды ўцякаю ўвесь час, якой бы ні была кампанія вясёлай. А дзе я магу апынуцца, я і сам не ведаю. Памятаю, мяне лавілі цэлай брыгадай, а ў мяне была мэта зваліць… Такі жах нейкі. Весела, а потым – хоп! – прачнуўся не ў сваім доме.

 

Быў час, калі гэта было на самой справе прыкольна, пра мяне толькі такія легенды складваліся, што мяне кудысьці занесла або прачнуўся ў кустах.

 

Акрамя ровара, пра што яшчэ марыш?

 

Кабрыялет які-небудзь купіць вясёлы. Гэта звычайныя такія мары, прыземленыя, можна сказаць. А так наогул граць, запісаць альбом новы, больш з творчасцю звязана. Мяне больш да гэтага цягне, таму што нейкай тонай жалеза можна праз тыдзень задаволіцца. Ровар цікавей, але машына таксама добра. Да яе можна падысці па-творчаму. Яе ж вынайшлі творчыя людзі.

 

Усе гэтыя новыя тэхналогіі мяне заўсёды радуюць. Я ж яшчэ электроніку пісаў адзін час. Быў такі праект 4Кuba. Мы аб’ездзілі Еўропу, нас заносіла аж у Атлантычны акіян на Азорскія выспы. Я сам здзівіўся, як нас занесла, у мяне тады грошай на талончык толькі было. І вось мы так гастралявалі, і ў выніку падышлі да нейкага такога піку. Калі ганарар скокнуў нармальна, сталі разумець што мы нейкія закладнікі стылю, гэтага брэйкбіта. Лёха (мы ўдваіх былі) вырашыў, што мы ўжо быццам дэградаваць пачынаем, трэба было ў нейкі іншы стыль сыходзіць ці яшчэ кудысьці, гэтая электроніка, усё нейкае аднолькавае, стаміла.

 

Зараз я як дыджэй езджу, нядаўна ў Калінінградзе быў, звычайныя сэты 4Kuba’ўскія валіў. Новага песеннага нічога не пішу пакуль. Бывае людзі на мяне выходзяць, і я для рэкламы музыку пішу. З задавальненнем гэта раблю, чаму б не: Gefest – там такі дабстэп, “Лідская мука”, МТС.

 

Чым цябе можна здзівіць?

 

Бывае нешта мяне здзіўляе, можа быць, які-небудзь бязбашаны відос на YouTube, якія-небудзь спецэфекты цікавыя, яшчэ што-небудзь такое. Мяне здзіўляюць такія людзі, калі сядзім, і тут хто-небудзь пачынае спяваць, без дазволу, цвярозы. Адзін раз нас татуіроўшчык здзівіў, экстрэмальны такі, у яго тату-салон свой. Ён захацеў, каб мы распісаліся на ім татуіроўкай. І мы зрабілі яму татуху кожны.

 

Што ты шануеш у людзях?

 

Унікальнае пачуццё гумару, сумленнасць, справядлівасць. Калі ў чалавека такое вострае і прыемнае пачуццё гумару ён, звычайна, і разумны заадно.

 

Як табе Гродна?

 

Такі маленькі польскі гарадок. Уся гэтая постсавецкая прастора такая родная, знаёмая, але я нічым не захапляюся. Усе гарады для мяне нейкія аднолькавыя: вакол тыя ж каробкі пяціпавярховыя, архітэктура не захапляе, дзесьці новы помнік паставяць, у кожным горадзе Ленін – усё так аднолькава.

 

Здымкі Banifacyj, ultra-music.com, euroradio.fm і з vk.com