На ровары і электрычках па Беларусі
Раней даводзілася бываць у Сінявокай турысткай ці валанцёркай. У гэты раз мне захацелася наведаць тыя мясьціны, пра якія шмат разоў чула, якія бачыла на фатаздымаках, але ўсё ж не магла туды дабрацца.
Апраўданьні бываюць разныя – без машыны туды не патрапіш, альбо патрэбна больш часу, якога нават пры наяўнасьці двухтыднёвай візы не хапае. Таму вырашыла ўзяць з сабой ровар – надзейны транспарт, які дазваляе не толькі патрапіць куды душы захочацца, але яшчэ паназіраць за прыродай беларускіх бездарожжаў.
Водзячы пальцам па мапе аўтадарог Беларусі я вызначыла месцы, якія ў гэты раз абавязкова трэба наведаць, а таксама тыя, што могуць пачакаць свайго часу.
Пляны былі маштабныя. У выніку на ровары я падарожнічала толькі у першыя дні, дабіраючыся да Менску – пазьней перасела на электрычкі й цягнікі – з-за эканоміі часу й капрызнага надвор’я.
Акрамя стандартных для маіх паездак у Беларусь мясьцін, то бок Гародні й Менску, у гэты раз мне давялося пабачыць Слонім, Жыровіцы, Косава, Івацэвічы, Баранавічы, Вязынку й Быхаў ды грунтоўна разглядзець Магілёў.
Ня буду тут шырока пісаць пра тыя мясьціны – чытачы, хутчэй за ўсё, ведаюць іх нават лепш за мяне.
Дабраўшыся на цягніку ў Саколку (вялікі дзякуй польскай чыгунцы за вагоны для ровараў), абрала шлях на Кузьніцу.
Фураў бачыла няшмат – у асноўным у бок польска-беларускай мяжы рухаліся легкавыя машыны й мікрааўтобусы.
Да мяжы ехалася цяжка – з-за сьпёкі й няспыннага таварыства машын на вузкай дарозе.
Мяжа – гэта асобная гісторыя. Калі я ўпершыню пачула пра новаадчынены пешы пераход Кузьніца-Брузгі, адразу ж захацела яго выпрабаваць, заадно й убачыць славутыя памежныя мясьціны – Кузьніцу й Брузгі.
Роварная паездка стала для гэтага ідэальнай магчымасьцю. Памятаючы польска-украінскі пешы пераход Медыка-Шегыні, я спадзявалася сустрэць пераход, частка якога абсталяваная выключна для пешаходаў. Але расчаравалася.
Пасьля доўгага шпацыру з польскага на беларускі бок даводзіцца праціскацца між машын і стаяць у той жа чарзе з аўтамабілістамі. У чым тут рэвалюцыя, у чым палёгка? Ды й пазнак ніякіх, бачна, што пункт пропуску не гатовы прымаць турыстаў.
Памежнік, даведаўшыся пра мае пляны, сказаў толькі адно – мне вас ужо шкада. А мне, галоўнае, не шкада!
Апошнія 25 кіляметраў да Гародні – гэта добры асфальт і прыемная дарога, збольшага празь лес.
Кароткі перапынак для сустрэч з сябрамі й ужо ў дзьве гадзіны ночы я адправілася у Слонім.
Хочацца заўважыць, што вагоны беларускіх электрычак жудасна высокія.
Некалькі раз даводзілася адной запіхваць туды ровар з багажам – вось гэта акрабатыка!
Найбольш ярка запомніўся другі дзень роварнай авантуры – ня толькі таму што маршрут быў цікавы й насычаны.
Трошкі заблудзіўшы, давялося мяняць маршрут, дадаючы сабе кіляметраў.
Акрамя таго, я прынцыпова хацела пазьбягаць магістраляў – у выніку трапіла на гравейку, па якой праехала як мінімум 30 км бездарожжа.
За гэты час сустрэла каля васьмі машын і ні адной жывой душы (калі ня лічыць вёсак). Відавочна, людзі выбіраюць больш надзейныя дарогі.
Ці баялася (пыталі людзі)? Так, непадалёку Акунінава ехала я праз густы лес, на краю якога стаяла адзінокая машына, думкі тады былі разнымі.
Калі пачаўся дождж і маланкі, таксама было не да сьмеху. Яшчэ адну частку страху (ці, лепш сказаць, трывогі) выклікаў сам ровар – ці вытрымае, не падвядзе ў глушы?
Аднак, наогул, не баялася.
У Косаве ізноў трапіла пад залеву. Тут, аднак, не знайшлося прыпынку, дзе можна схавацца й пачакаць лепшага надвор’я.
Ды й самай не хацелася чакаць, маўляў, не з цукру я, да Івацэвічаў кіляметраў трынаццаць.
Так і накіравалася у бок Івацэвічаў, татальна мокрая ужо пасьля першага кіляметра.
Тут даганяе мяне трактар з прычэпам, вакенца адчыняецца, дзядзька пытае, куды мне ў такую жудасную залеву.
У выніку ровар закінулі на прычэп, а мяне пасадзілі ў кабінку, дзе я трошкі высахла.
Мае “выратавальнікі” моцна зьдзівіліся, убачыўшы пад плашчам дзяўчыну. Яны думалі, гэта хлопец педалі круціць…
Зь Івацэвічаў даехала у Баранавічы, а паколькі гадзіна была ня вельмі позняя, змагла яшчэ паглядзець цэнтр горада, вядома – на ровары!
Вельмі ўразілі пакоі адпачынку на баранавіцкай чыгунанай станцыі.
Цана невысокая, стандарт – супер. Будзеце – раю!
Ранкам у наступны дзень даехала (на электрычцы) да Гарадзеі. Адтуль ужо прамая дарога вядзе ў радзівілаўскі Нясьвіж.
Праўда, вельмі ранняя гадзіна не дазволіла поўнасьцю скарыстацца візытам у мястэчка.
Пабачыўшы ўсё магчымае, я вярнулася па той жа самай дарозе ў Гарадзею, адкуль і дабралася у Менск.
Не, у гэты раз таксама не на ровары.
Дзён у Менску заўсёды мала, гэтаксама як, калі пройдзе нейкі час, заўсёды цяжка ўзгадаць – што я насамрэч рабіла, чым займалася.
А, праўда, была ў Нацыянальным музэі мастацтва, у які закахалася ў мінулы раз.
Хадзіла познім вечарам па месцах, у якія, здаецца, ніколі не патрапіла б днём.
А яшчэ я самастойна зарэгістравалася (часовае знаходжаньне замежніка на тэрыторыі РБ), пераканаўшыся, што гэта (аднак!) магчыма, хаця і займае час і рве нервы.
У адзін прыўкрасны дзень сабралася ехаць на ровары ў купалаўскую Вязынку, у музей.
Пахмурнае неба пераканала мяне дабірацца туды на цягніку. Выбар быў правільны – якой жа злой была б я, праехаўшы на ровары больш за 50 км у адзін бок толькі для таго, каб даведацца, што музей зачынены – кіно здымаюць.
Ён праўда й быў зачыненым, але я скарысталася магчымасьцю пашпацыраваць над ракой і па лясах, што акружаюць радзіму паэта.
Там вельмі прыгожа.
Выходныя дні я правяла ў гасьцінным Магілёве, пра які, як высьвятлілася, шмат чаго яшчэ ня ведала й шмат цікавых месцаў не бачыла!
У гэты раз атрымалася зайсьці ў каталіцкі сабор, паглядзець роспісы.
Наведалі таксама краязнаўчы й этнаграфічны музеі, што побач з Ратушай.
У Быхаве я сустрэла даволі прыгожае мястэчка з дагледжаным цэнтрам, паркамі, лаўкамі й замкам на рэканструкцыі (гэта каторы ўжо мой аб’ект “на рэканструкцыі”?).
Ды й Дняпро ў Магілёве… не дарэмна пісаў Караткевіч пра дняпроўскія крутаяры ў зеніт і страсьць, што рве берагі (Дняпро і Ака. Ён і Яна.).
Здаецца, калі жывеш у горадзе, у якім няма сваёй ракі, яна цябе прыцягвае, вабіць…
У Польшчу вярталася я празь Гародню, на цягніках і на ровары, колькі сіл хапіла. Вярталася задаволеная і сумная адначасова – не пакідалі думкі пра тое, што ізноў столькі чакаць чарговай візы.
Турыстаў на роварах у Беларусі я бачыла няшмат, хаця і ведаю, што яны ёсьць.
Маршруты, падказкі й карысныя зьвесткі зьбірала па розных падарожніцкіх сайтах і форумах, а таксама з дапамогай сяброў.
Пры наяўнасьці мапы й жаданьная любы, нават ня вельмі дасьведчаны велатурыст зможа заплянаваць і зьдзейсьніць кароткую ці доўгую выцечку па Беларусі.
На мой погляд, хапае маршрутаў аднаго дня – шмат цікавых мясьцін знаходзіцца адносна недалёка ад вабласных ці раённых цэнтраў.
Калі ёсьць жаданьне пакатацца некалькі дзён – маршрут таксама знойдзецца.
Што тут казаць – даставайце мапу, асадку й паперу, ды плянуйце…
Фота аўтара
Даведка ТС:
Кінга Дышэровіч жыве ў Лодзі (Польшча).
У 2010 г. у якасці валанцёркі працавала ў грамадскім аб’яднанні “Цэнтр “Трэці сектар” (Гродна).
Пазней вучылася ў Славеніі. Вольна валодае беларускай мовай. У артыкуле захаваны аўтарскі правапіс.
Чытайце таксама падарожныя нататкі Кінгі са Славеніі.