Тэарэтыкі вялікага падману
Калісьці вяршыняй абсурду вызначылі «Турэцкія Зорныя Войны» – трэшавы бязбожны плагіят з ружовымі махнатымі пачварамі і робатамі а-ля Жалезны Дрывасек. Ён быў не адзіным у сваім жанры: услед за ім з’явіліся «Турэцкі Рэмба», «Турэцкі Спайдэрмэн супраць турэцкага Капітана Амерыка», «Турэцкі Супермэн» ды мноства іншых.
Гэта – адныя з самы кепскіх фільмаў у гісторыі кінематографу, нашмат горшыя за «Глыбокую плынь» ці «Анастасію Слуцкую», а можа і за творчасць караля трэшу, няўдачніка Эда Вуда. Навошта было пераздымаць самыя ўдалыя заходнія стужкі, не вельмі зразумела і сёння. Але ў турэцкіх недацёпаў, аказалася, ёсць удзячныя вучні. Некалькі дзён перад Новым Годам СТВ прэзентавала свой новы серыял «Тэарэтыкі».
Героі – маладыя навукоўцы – жывуць у закрытым горадзе атамшчыкаў (няўжо ў Астраўцы?) і… шчыра кажучы, нават не ведаю, што там далей. Серыял проста немагчыма глядзець, асабліва, калі вы бачылі амерыканскі арыгінал. Так-так, гэта чарговы серыял «па матывах», так сама як «Барвіха» ці там «Не родись красивой» (зрэшты, надзіва ўдалы, як на адаптацыю). «Тэорыя вялікага выбуху» – так «Тэарэтыкі» завуцца ў арыгінале – і цікавейшы, і больш смешны. Яго героі – маладыя навукоўцы з Каліфарнійскага ўніверсітэту, якія імкнуцца атрымаць нобелеўку і даказаць тэорыю струнаў, але не ўмеюць паводзіць сябе ў жыцці. Напрыклад, распачаць размову з прыгожай бландынкай з суседняй кватэры.
На жаль, мінскія інтэрпрэтатары не зразумелі большасці гумару, павыкідалі ўсю навуковую тэрміналогію, замянілі невядомыя беларусам Star Trek, Flash Gordon ды World of Warcraft на Гуфі і тэтрыс, а герояў: індуса, габрэя і хлопца з Тэхасу – на паволжскага немца, адэсіта і грузіна. Да таго ж, калі амерыканскія геніі стаяць на парозе рэвалюцыйных адкрыццяў, то нашыя – проста «добрыя кампутаршчыкі». У часе прагляду першай серыі ўся справа пачала дзіўна нагадваць мілую камедыю «Перамотка» з Джэкам Блэкам. Аналогіі напрошваюцца самі сабою. У гэтым фільме галоўныя героі на заднім дворыку невялікай крамкі пераздымалі сусветныя хіты на звычайную аналагавую камеру.
«Тэарэтыкі» ствараліся прыкладна на гэтым жа ўзроўні. У абодвух серыялаў амаль ідэнтычныя застаўкі, у нечым падобныя інтэр’еры. Некаторыя эпізоды цалкам (!) паўтараюць арыгінал паводле сюжэту: толькі гэтым разам з кепскай, зусім без эмоцый, гульнёй актораў і нясмешнымі нібы-жартамі. Героі зусім не адрозніваюцца адзін ад аднаго – яны проста батаны, якім хочацца ўмазаць па акулярах, а не спачуваць і дапамагаць, як амерыканскім прататыпам. Занудства л’ецца з экранаў тэлевізараў. Гэты серыял не будзе глядзець ніхто. І з гэтага нават не пасмяешся.
Што б не казалі адэпты аўтэнтычнасці, сённяшняя наша культура ў большасці другасная, паўтаральная, малатворчая. Кепскія рымэйкі заходніх шоў – нашая штодзённасць. Паспрабуйце ўзгадаць штосьці, не падгледжанае намі на захадзе ці ўсходзе. Яшчэ трошкі і дачакаемся нават «расійскага Хаўса» – серыялу «Доктар Тырса», які, у адрозненне ад арыгіналу, нарэшце зробіць нас няшчаснымі. Але гэта не ўсё – бяздумнае капіраванне тычыцца ўжо не толькі культуры. З апошняга, падгледжанага нашымі наватарамі за мяжой, – відэарэклама ў транспарце. Як заўсёды, рацыянальная заходняя ідэя – у іншых краінах на такіх экранах паказваюць навіны, надвор’е, курсы валют і, вядома, рэкламу.
Пасажырам – пацеха, фірме-перавозчыку – дадатковы даход. Кожны задаволены. У нас такая схема не пройдзе. На аўтобусных экранах – Барыс Маісееў ды пафасныя ананімныя выказванні «пра жызнь». Пры тым адначасова (!) працуе яшчэ гукавая рэклама, якая прапануе танна купіць унітаз і вядро цвікоў, а голас дыктара, амаль нечутны ў гэтай мітусні, абвяшчае наступны прыпынак. Параноя. Што з усім гэтым рабіць? Безумоўна, не чакаць літасці ад тэлевізіі ці аўтобуснага парку. Глядзець заходнія арыгіналы і хадзіць пешкі? Нарэшце набыць берушы ці плэер? Напэўна, гэта нейкае выйсце.
Фота http://sheal.livejournal.com