Вікторыя Конга: кожнае з’яўленне сонейка для мяне свята
Сваю версію адказу мае студэнтка гарадзенскага медуніверсітэта Вікторыя Конга з Анголы.
– Вікторыя, як ты вырашыла стаць лекарам, і чаму для навучання абрала Гродна?
– У 90-х у Анголе, маёй роднай краіне, была вайна. Было шмат параненых і хворых.
Але наша медыцына была ў вельмі цяжкім становішчы, краіне дапамагала арганізацыя “Лекары без межаў”.
Мяне вельмі ўразіў прафесіяналізм дактароў, іх самаахвярнасць.
Менавіта ў той час я вырашыла прысвяціць сваё жыццё медыцыне і дапамозе людзям.
Мой бацька некалі вучыўся ў былым СССР.
У яго засталося шмат сяброў. У тым ліку – у Беларусі. Яны і параілі мне навучацца ў гарадзенскім медуніверсітэце.
– Ці цяжка было адаптавацца да чужой і незнаёмай краіны?
– Я прыехала ў Беларусь ў 2006 годзе і паступіла на падрыхтоўчае аддзяленне, дзе разам са мной навучаліся і ліванцы, і пакістанцы, і індусы.
Усе яны размаўлялі на ангельскай мове, але так хутка!
Мець зносіны з імі было вельмі цяжка, нягледзячы на тое, што вывучала ангельскую мову на працягу 6 год.
Але і па- руску сказаць нічога не магла, акрамя “мяне зваць Вікторыя” і “прывітанне”.
Таму першы год быў вельмі складаны. Трэба было вучыць вашу мову, прывыкаць да вашай ежы, да людзей.
Зараз ужо не так складана. Я навучаюся на рускай мове і не шкадую, што выбрала вашу краіну і гэты медуніверсітэт.
Адзінае, да чаго не змагла прывыкнуць – гэта надвор’е.
Цяжка пераношу холад, таму вельмі часта хварэю, кожнае з’яўленне сонейка для меня свята.
>
– Часта бывае такое, што ты заўважаешь на сябе погляды людзей на вуліцы, у транспарце? Можа чуешь нейкія крыўдныя словы ў свой бок?
– Людзі ўвесь час звяртаюць увагу. Часам чую, што на мяне кажуць “чорная”.
Але я не лічу гэтае слова крыўдным.
Гэта толькі мой колер скуры.
І тое, што я чорная, зусім не азначае, што я дрэнны чалавек.
Бывае яшчэ людзі гавораць “шакаладная”.
Але ж хто не любіць салодкае? Я, напрыклад, калі іду ў краму, не магу перамагчы спакусу купіць шакалад.
Дык чаму такі камплімент мне не спадабаецца?
А ў цэлым беларусы добрыя, цікавыя людзі.
У мяне нават ёсць сябры беларусы. Мы добра бавім час разам.
І для іх няма ніякай розніцы, якога колеру мая скура.
– Вікторыя, усе твае родныя і блізкія людзі так далека ад цябе. Ці часта ты бываеш дома, бачышся з імі? Як вы падтрымліваеце сувязь?
– Дадому атрымліваецца з’ездзіць толькі раз у год – на летнія канікулы.
Але я ўжо столькі часу знаходжуся далека ад дому!
Спачатку вучылася у школе ў Партугаліі. Цяпер ужо чацверты год ў Беларусі.
Зразумела, што вельмі сумую, але існуе Інтэрнэт і скайп, таму трошкі лягчэй.
– Як ты праводзіш свой вольны час? Ці наведваеш вечарыны, начныя клубы?
-Не, такое баўленне часу не для мяне.
Мне больш падабаецца ў вольны час збірацца разам з сябрамі, ці проста пачытаць цікавую кнігу.
– Ці падабаецца табе беларуская кухня? Або ты гатуеш свае нацыянальныя стравы?
– З усіх страў беларускай кухні, якія я паспрабавала, найбольш спадабаўся боршч.
Калі есць перапынак паміж заняткамі, наведваю ўніверсітэцкую сталоўку, дзе яго так смачна гатуюць.
А вось з нацыянальнымі стравамі вельмі цяжка. У Анголе мы вырошчваем шмат фруктаў і гародніны.
Вашая краіна ў гэтым плане вельмі бедная.
Калі ўзяць, напрыклад, бульбу, якой так ганарацца беларусы, то у нас вырошчваецца некалькі сотняў гатункаў, з якіх гатуюцца самыя разнастайныя стравы.
Што тычыцца фруктаў, то яны у нас у сто разоў смачнейшыя.
Таму пасля атрымання дыплома мару вярнуцца ў родную краіну.