Ваня Пачывалаў: пра «Кошкино время» ды чалавечую адзіноту
Запісаць, аднак, першы альбом пад назвай «Кошкино время» атрымалася ў іх толькі нядаўна.
Пра тое, што гэта за «кошкино время», як запісваўся альбом, і пра тое, што ўвесь час «круціцца» у галаве распавёў «Твайму стылю» лідэр гурта і аўтар песняў Ваня Пачывалаў.
– Дзе і як запісваўся альбом, хто ўдзельнічаў у яго запісе?
– Альбом «Кошкино время» быў запісаны ў Ваўкавыску на студыі “Seventh Heaven Records”.
У запісе ўдзельнічалі я (вакал, гітара), Сяргей Броўкін (сола-гітара) і двое сесійных музыкаў.
Бас і барабаны прапісвалі менавіта яны.
Чаму сесійных?
У гэтым горадзе не так шмат музыкаў. Большасць корчыць з сябе … уй ведае каго.
У кожнага свае амбіцыі і прэтэнзіі. Сесіёншчыкі ж былі вельмі простымі ў зносінах людзьмі і, што самае галоўнае, выдатна ведалі сваю справу.
– Ты даўно спяваеш, але запіс атрымалася зрабіць толькі нядаўна. Чаму?
– Так, спяваю я ці спрабую спяваць, ужо адносна даўно.
Запіс альбома – гэта нейкае падвядзенне вынікаў ўсяго гэтага перыяду.
Плюс да ўсяго, песні прайшлі выпрабаванне часам і, у рэшце рэшт, склаліся ў альбом.
Прыемна мець на руках своеасаблівую справаздачу за ўсе гэтыя гады, а не смутныя ўспаміны аб рэдкіх выступах.
– У цябе шмат песняў. Па якім прынцыпе адбіралі матэрыял да альбому?
– У васьмі песнях на пласцінцы ў той ці іншай форме згадваецца час. Вось табе і альбом, вось табе “Кошкино время”!
– Альбом, на мой погляд, атрымаўся вельмі экзістэнцыйны. Наколькі самотны чалавек у сучасным свеце?
– Першапачаткова чалавек адзінокі на ўсе 100%.
А цяпер, калі ў кожным доме ёсць інтэрнэт, і чалавек, які «завіс» у сацыяльных сетках ды займеў там на дзвесце “сяброў” больш, самотным становіцца на 200 %.
– Ва ўмовах шалёна пульсуючага часу, інфармацыйнай атакі на нашыя мазгі і іншых «радасцяў» сённяшняга жыцця, ці хапае часу і цішыні, каб проста пасядзець ды падумаць аб вечным, папіць гарбату на кухні з сябрамі за будзённай гутаркай?
– Толькі ты сам распараджаешся сваёй цішынёй і часам.
– У сучасным жыцці ўсё вельмі практычна і, здавалася б, гранічна выразна.
Мы ўсе прадумваем, падлічваем, ведаем (або спрабуем верыць у тое, што ведаем), што з намі будзе заўтра, праз месяц, праз год.
Мы беспярэчна верым у тыя каштоўнасці, якія нам ўкладаюць у галаву тэлевізар і інтэрнэт.
Мы пакланяемся так званым «паспяховым людзям» з двума катэджамі і трыма аўтамабілямі. Не адчуваеш падмены паняццяў?
align=”left” >- Абсалютна не ўмею пралічваць і прадумваць. Што да падмены каштоўнасцяў …
Ведаеш, я так не думаю. Кожны бачыць тое, што хоча бачыць.
З аднаго боку, у мяне ёсць знаёмыя ўладальнікі шыкоўных машын і іншага …
Але яны спакойна цябе падкінуць да Мінска, а то і да Крыму, калі ты будзеш «стопіць» на трасе і калі вам будзе па шляху.
З іншага боку, мае сябры тройчы чыхаць хацелі б на тры аўтамабілі і дом за горадам.
І я ведаю, што гэта не пазёрства з іх боку.
Гэта закладзена ў іх пры нараджэнні і сядзіць дзесьці глыбока ўнутры. Сапраўднае і каштоўнае.
– Аднак на фоне «жалезабетоннага» спажывецкага «раю», рамантыкі выглядаюць гэтакімі дурылкамі. Не пра гэта ты спяваеш ў сваёй песні «Сёння жудасны галалёд»?
– Вось-вось. Пра іх, вядома, песня.
Пра людзей, якія распараджаюцца сваёй цішынёй і часам.
Ведаюць пра нейкую абсурднасць таго, што адбываецца навокал, і таму становяцца больш вольнымі па жыцці.
– Такія вечныя паняцці, як «свабода» або «любоў» не купіш. Як, напрыклад, растлумачыць людзям, што трэба быць абачлівымі, спагадлівымі, рабіць дабро, калі ўсё гэта не купіш – не прадасі, і ніякай выгады не атрымаеш?
– Навучыць быць абачлівымі, спагадлівымі, рабіць дабро нельга.
Ужо ў пясочніцы відаць, хто паскуднік, а хто біцца ніколі не палезе.
Чалавек нараджаецца з наборам тых ці іншых якасцяў і ідзе з імі па жыцці.
Аднаму і ў галаву не прыйдзе нешта рабіць дзеля патаемнай выгоды.
Ён будзе рабіць дабро інтуітыўна.
Іншы ўсё прадумае: калі ўсміхнуцца, каму ручку падаць і г.д.
У жыцці чалавека можа нешта адбыцца, ўразіць ці “ускалыхнуць” яго, і тады ён каардынальна зменіцца не толькі ва ўчынках, але і ў сваіх думках!
– Людзі часта кажуць: “Свет несправядлівы!» Але ці не ад таго гэта, што ўсім пофіг на тое, што адбываецца вакол: з тваім суседам, тваім горадам, тваёй краінай?
– Людзі кажуць так, таму што яны адзінокія ў гэтым свеце, як ні круці, на 100%.
Бывае, што-небудзь здарыцца, і так пагана на душы!
Сядзіш і думаеш, што шар зямны абавязаны ў такія хвіліны спыніцца і ўсе павінны звярнуць на цябе ўвагу. А ніфіга! Усё круціцца далей.
Ёсць, вядома, сябры, якім можна патэлефанаваць ці яны патэлефануюць табе, але …
– Ты не лічыш, што задача чалавека мастацтва – паэта, музыканта, мастака – прабіцца праз сцяну грамадскага цынізму і абыякавасці?
– Я думаю, задача кожнага чалавека займацца сваёй справай.
Муляр павінен ўзводзіць сцены, мастак павінен вешаць на іх свае палотны.
Куды будуць глядзець людзі: на сцяну або на палотны – гэта ўжо іх справа.
– Вернемся да альбома. У «інтра», якое і паслужыла, як разумею, назвай альбома, ты выкарыстоўваеш дыялог з кінафільма. Што гэта за стужка?
– Фільм “Весенние перевёртыши” (СССР, 1974 год).
У ім вы не знойдзеце гэтага дыялогу. Мы асобна рэзалі аўдыёдарожку.
– «Чырвонай лініяй» праз альбом, як мне здаецца, праходзяць твае развагі не толькі пра час, але і пра месца чалавека ў прасторы Сусвету. Карыстаючыся словамі з тэксту тваёй песні, «человек – это прямоугольная рамка на гвоздике Земли»?
Не …Усё сканчаецца прастакутнай рамкай на цвячку Зямлі!
– На фініш размовы – крыху прозы. Калі плануеце выдаваць альбом?Што з канцэртамі? Якія бліжэйшыя планы?
– Фактычна альбом выдадзены і выкладзены ў сеткі.
Я б хацеў надрукаваць пару дзесяткаў копій і раздаць тым, каму лічу патрэбным.
Паступаюць прапановы выступіць у іншых гарадах, але пакуль ёсць праблемы з пастаянным складам гурта.
Бліжэйшы выступ пройдзе ў Гродне, 16 красавіка ў акустыцы.