Марока: нататкі падарожніка. Частка IV (перадапошняя)
|
Марока: нататкі падарожніка. Частка І |
||
Дзень 9. Маракеш – Узуд (вадаспады)
Прачнуліся мы прыкладна а восьмай у гасцінным “Доме для ўсіх”, калі ўсе астатнія яшчэ спалі, думкамі сказалі ім “дзякуй” і “бывай”, і пайшлі з імкненнем як мага больш плённа выкарыстаць тыя дзве гадзіны, што ў нас заставаліся да ад’езда ў каралеўства віхрастага серпанціна – доўгай дарогі да шумных вадаспадаў, наступнай кропкі нашага маршрута.
Пад’ехалі да цэнтра горада, паставілі машыну ў месцы, далёкім ад усялякіх паркінгаў і “паркінгаў”. Прайшлі праз прыгожа збудаваную і прыгожа абсаджаную дрэвамі, кветкамі і кустамі каралеўскую рэзідэнцыю, дайшлі да медзіны, папярэдне спытаўшы ў чалавек трох пра месца яе знаходжання.
Сапраўды, Маракеш – дастаткова папулярны горад сярод турыстаў, каторых там вельмі многа. А яшчэ больш мараканцаў, каторыя на гэтых турыстаў “арыентаваны”: каларытныя ваданосы, музыкі, рознакаляровыя павозкі з запрэжанымі канямі, што спакойна чакалі сваёй працы, і жанчыны са шпрыцамі ў руках, што вельмі настойліва прапаноўвалі ўсім намаляваць што-небудзь дзе-небудзь хной.
У цэнтры маракешскай медзіны – вялікая плошча з мноствам гандляроў. Ад яе адходзяць акуратныя, але не вельмі роўныя гандлёвыя вуліцы. На адной з такіх мы ўбачылі наш сняданак – смачную ляпёшку (5 дзірхамаў, па смаку нагадвае нашыя блінчыкі) з ёгуртам.
Ямо і блукаем. Тут раптам нас з Аленай паклікаў адзін мараканец і на ламанай англійскай сказаў, што там, куды мы ішлі, няма чаго глядзець і што там ужо канец медзіны. Ён параіў нам схадзіць і паглядзець на бербераў (карэнных жыхароў Марока), каторыя спусціліся з гор каб рабіць нейкія маніпуляцыі са скурай. Па яго словах, у гэты дзень (была нядзеля) у нас унікальная магчымасць.
Па, здаецца, бясконцых вузкіх лабірынтах вуліц нас правёў іншы мясцовы таварыш, каторы вельмі добра размаўляў на англійскай мове (а яшчэ ён ведае французскую і іспанскую ў дадатак). Ён расказаў, што многія маракешскія сем’і займаюцца апрацоўкай скуры – вымочваюць яе ў розных вадкасцях, для змякчэння (тлусты дубільны раствор), пазбаўлення ад спецыфічнага паху (раствор з кары граната ці мімозы). Там жа скуру і фарбуюць натуральнымі фарбамі. І кожная сям’я адказвае за свой колер. Сям’я нашага “гіда” адказная за жоўты (колер скура атрымлівае дзякуючы вымочванню ў растворы з шафрана).
Нам далі па букеціку мяты, каб не збіваў спецыфічны пах, і дасведчаны экскурсавод увёў нас у курс справы. На дастаткова вялікай пляцоўцы размясцілася мноства ёмістасцяў-калодзежаў, кожнай з каторых не меней за трыста год. Сем’і валодаюць імі, перадаючы сваё майстэрства праз пакаленні. Кожнай з такіх сем’яў належыць па пяць ёмістасцяў – па адной на кожную стадыю апрацоўкі скуры. Апошні калодзеж павінен быць з фарбай.
Потым ветлівы “гід” завёў нас у краму з ужо гатовымі скуранымі вырабамі (сумкамі, абуткам і ўпрыгожваннямі і іншым – чаго толькі не было), а пасля з пачуццём выкананага абавязка пачаў патрабаваць грошай. Што ж, папрацаваў жа чалавек. Далі яму дзесяць дзірхамаў і пайшлі шукаць магніцікі і выйсце, бо ўжо падціскаў час.
Пасля Маракеша мы накіраваліся да адной з самых вядомых славутасцяў Марока – да вадаспада Узуд, што знаходзіцца ў ста трыццаці кіламетрах на паўночны ўсход ад Маракеша, на захадзе магутнага Высокага Атласа.
Па дарозе мы бавілі час цікавамі і эмацыйнымі размовамі пра кіно, палітыку і людзей. Таму амаль не адчулі, як праляцелі гэтыя сто трыццаць кіламетраў і як мы прыехалі ў спякотнае, але вельмі зялёнае і люднае месца.
Па зразумелых ужо прычынах, машыны мы пакінулі далей ад стаянак і паркінгаў, і пайшлі глядзець на прыгажосць. Турыстаў у тым месцы было вельмі многа. У асноўным, праўда, мараканцы.
Месца там і праўда вельмі маляўнічае. Я думала, што вышыня гэтага вадаспада метраў трыццаць ад сілы (бо не чытала пра яго папярэдне і не бачыла фотаздымкаў).
Аднак, павольны спуск абцертай нагамі турыстаў дарогі адкрыў нам такі від, што зноў ад захаплення круцілася галава. Вялізныя патокі вады з моцным напорам спадалі з высокіх скалаў, парослых травой і кустоўем, утвараючы даволі шырокую рэчку, дзе купаліся дзеці, а ўпрыгожаныя кветкамі чаўны вазілі туды-сюды турыстаў, пад дробнымі пырскамі халоднай вады, такой прыемнай у спёку.
Славутасць прыцягнула сюды вялікую колькасць гандляроў усялякай дробяззю – сувенірамі, ежай, вопраткай, зноў сувенірамі і яшчэ раз сувенірамі.
А яшчэ мы там бачылі сапраўдных дзікіх малпачак, што цэлымі сем’ямі бесклапотна і безбоязна скакалі па камянях і галінах дрэў. Вядома, ім дакладна падабалася суседства з вадой, фруктовымі дрэвамі (на галінках віселі яшчэ зеленаватыя фігі і абрыкосы) і турыстамі, што праз аднаго частавалі іх хлебам, поп-корнам і гарэшкамі.
Там, на вадаспадзе, я ўбачыла сапраўдную вясёлку, якая ўтваралася дзякуючы пырскам вады, што працавалі маленечкімі прызмачкамі і раскладалі сонечнае святло на розныя колеры.
Чарговы раз падняўшы ўзровень задавальнення да максімума, паехалі далей.
Дзень паварочваўся ў бок вечара, і ехаць па серпанціне з усё новымі і новымі краявідамі было яшчэ больш прыемна і цікава.
Калі да Оурзазата, куды мы накіроўваліся далей, заставалася гадзіны дзве ці нават болей, а сонца канчаткова схвалася за вяршынямі са снежнымі шапкамі і хрыбтамі, мы знайшлі ўтульнае месца для стаянкі. Гэта была невялікая роўная пляцовачка каля нашай горнай дарогі. Там пуставала закінутая і амаль што разбураная хата і пасвіўся ослік. Пастух, напэўна, пакінуў яго тут не ўпершыню, бо жывёлка спакойна паскубвала негустую траву каля каменных руінаў і нікога не пужалася.
Тут, упершыню за ўсё наша афрыканскае падарожжа, мы распалілі вогнішча для вячэры і цеплыні. Хаця, нягледзячы на вышыню ў прыкладна дзве тысячы метраў, тут было і так дастаткова цёпла. Было і светла – без аднаго дня поўня працавала цудоўным ліхтаром.
Прыемна папіць гарбатку ў такім прыгожым месцы ў цудоўнай кампаніі пад ціхі трэск вогнішча, лёгкі горны вечаровы ветрык і цёплыя размовы пра падарожжы.
Дзень 10. Оурзазат – Сахара
Спаць у гэту ноч было не вельмі цёпла, але дзеля такой прыгажосці можна трошкі і памерзнуць. Наш ослік кудысьці знік, мы папілі гарбаты і паехалі на сваіх белых “Рэно” ў абдымкі серпанціна.
Вось скажыце: як гэта прыродзе ўдаецца рабіць такія прыгажосці? Рознакаляровыя (карычневыя, жоўтыя, чырвоныя, шэрыя, аранжавыя, зялёныя) скалы выветраны так роўненька, акуратна і так “з густам”, што здаецца, быццам тут папрацаваў таленавіты скульптар з залатымі рукамі. З кожнага кадру краявідаў, што сустракаліся на горным шляху, можна маляваць карціну, што магла б упрыгожыць сабой любую сцену ў свеце, нават самую вытанчаную.
Перакусіць мы спыніліся ў невялікім горным паселішчы, што вырасла акурат на нашай дарозе. Нам прыгатавалі смачную яечню і падалі з духмяным хлебам. Мясцовыя мужчыны, што таксама зайшлі сюды адпачыць, пілі мятную гарбату ці каву і размаўлялі аб сваіх мараканскіх справах. Побач хадзілі куры, лёталі дзеткі, каторых уздоўж дарогі было мноства – падлеткаў і зусім маленькіх, а нейкі араб забіваў і разбіраў баранчыкаў.
Горная кавярня затрымала нас, напэўна, на паўтары гадзіны. Далей мы падвезлі па дарозе вельмі прыемную сямейную пару, што накіроўвалася таксама на Оурзазат. Жэня і Алёша з Пецярбурга падарожнічалі па Марока на той момант больш за тыдзень, як і мы. Яны з задавальненнем расказалі нам пра тое, дзе былі і што бачылі, пра “Дом для ўсіх”, дзе яны таксама ўжо пабывалі і куды зноў ехалі. Размаўляючы з імі пра падарожжы, здзіўляючыся цеснаце свету і махаючы дзеткам, што хадзілі ўздоўж дарогі, мы паціху прасоўваліся далей.
Спыніліся на шляху ля маляўнічага паселішча, што па большай частцы было ўжо разбурана і пакінута людзьмі.
Там мне, напэўна, ўпершыню адчуўся подых пустыні. Хоць да яе было яшчэ далекавата, паліла гарачае сухое сонца, а вецер дзесьці ўдалечыні падняў пясок у тры вялізныя віхры. Не хацелася б апынуцца дзесьці побач з імі. Будынкі, як і ўсюды, былі колеру мясцовага пяску, але з дадаткамі каменьчыкаў, саломы і, як хтосьці ўдакладніў, нават гною.
Ад моцнай спёкі мы пахаваліся ў машыны і хутка паехалі ва Оурзазат – невялікі горад напоўнены прыгожымі будынкамі і пустынным пяском. Тут, з дапамогай мясцовай кінастудыі Atlas Studios (адной з буйнейшых у свеце), здымаліся многія вядомыя фільмы – “Гладыятар”, “Прынц Персіі”, “Вавілон”, “Аляксандр”, “Астэрыкс і Абелікс: місія Клеапатра” і другія. Мясцовы хлопец, што трымае тут маленькую краму, на зразумелай англійскай мове расказаў, што ён і многа хто з яго знаёмых і сяброў з задавальненнем здымаліся ў масоўцы многіх стужак (гэта хутка было даказана фотаздымкамі ў бегам прынесеным фотаальбомчыку) і што нават сам Брэд Піт падарыў яму шалік – акурат той, што ўпрыгожваў шыю новага знаёмага.
Мінаючы настойлівых заклікалаў у крамы, храмы і хамамы, мы нядоўга пахадзілі па медзіне і пайшлі да машын. Горад гэты сапраўды прыгожы і па-пустыннаму каларытны, але спёка не давала хадзіць па вуліцах даўжэй. І не толькі нам: турыстаў і мясцовых жыхароў (нават на машынах) было мала.
Нас чакала Сахара. А як жа да яе не ехаць, калі яна чакае? Развітаўшыся з нашымі спадарожнікамі з Піцера, закупіўшыся ў мясцовай краме ежай і халоднай вадой, мы паехалі далей. Тэмпература трошкі знізілася, і шлях да бясконцых пяскоў зрабіўся не такім гарачым – можна было дыхаць.
Да пустыні мы даехалі, калі ўжо канчаткова сцямнела. Але пад святлом поўні можна было ўбачыць абрысы пясчаных дзюн. Знайшлі трапнае месца і спыніліся. Позні вечар і ноч, напэўна, самы нармальны па тэмпературы час у гэтых мясцінах. Але, на жаль, цемнавата.
Распальваць вогнішча, раскладаць намёт і вячэраць трошкі перашкаджаў моцны вецер, які падняўся раптоўна і падняў з сабой мільярды маленькіх пясчынак, што заляталі ў вочы, вушы, кубкі і талеркі. А што мы хацелі – САХАРА.
Я яшчэ трошкі пастаяла і паглядзела ў далечыню, намагаючыся ярчэй усвядоміць, дзе знаходжуся, і потым пайшла спаць у наш зялёны намёт, што весела і шумна трапятаўся пад парывамі пустынных вятроў.
Здымкі аўтаркі, Аляксандра Шчэрбіна і Андрэя Жаўтковіча
Працяг будзе…
Іншыя падарожжы “Твайго стылю” глядзі на нашай мапе.
View Мапа падарожжаў “Твайго стылю” in a larger map