Ад рызыкі да залежнасці адна ноч
– Ліза! Ты тэрмінова павінна быць тут! Тут такое, такое! Словамі не апісаць…Я выйграў, уяўляеш?! Прыязжай хутчэй, – галасіў у трубку мой прыяцель Дзіма.
Нічога толкам не разумеючы, паспяхова сабраўшыся, я адправілася ў прызначанае месца. Мая цікавасць задушыла жаданне пайсці на вячэрні шпацыр па горадзе. Усю дарогу ў маршрутцы я разважала, дзе можна было выйграць, што б так цешыцца. І тут мяне ахінула! Дзіма ўжо даўно быў прыхільнікам гульнявых аўтаматаў. Рыхтуючы атрутную тыраду з нагоды рызыкоўных гульняў, я падышла да кафэ, дзе мяне чакалі.
Толькі прасунулася ў дзверы, як на мне павіс нягоднік Зміцер. Апынулася, што ён нечакана-негадана выіграў каля аднаго з паловай мільёна, таму частуе: замаўляй, што жадаеш! Але мне было не да пачастунка: я чакала падрабязнасцяў з першых вуснаў.
– Прыйшлі мы, як звычайна, гуляць, – захлынаючыся эмоцыямі, пачаў распавядаць сябра, – грошай у мяне з сабой было не шмат, каля сотні. Заходжу ў залу і бачу, што «мой аўтамат, на якім я заўсёды гуляю, заняў нейкі мужык. Я, вядома, трохі знерваваўся, але потым вырашыў, што гэта да лепшага – менш праіграю. Сядаю, гадзіну гуляю і… Выйграў! І галоўнае – колькі!
– А пакінуў колькі? – Бурчу я.
– Ды колькі я там пакінуў у параўнанні з тым, колькі забраў. Ну, тысяч 80 пакінуў.
За Дзіму я цешылася разам з усімі. Калі хтосьці выйграе – гэта добра, Але ж і пакідаюць там людзі немалыя сумы. І вырашыла я пайсці ў клуб гульнявых аўтаматаў, каб самастойна паспрабаваць пагуляць і празнаць што-небудзь пра адчуванні патэнцыйна залежных гульцоў.
Мяне папярэдзілі, што самы ажыятажны час – пасля дзесяці вечара. Прыкладна а гэтай гадзіне я і адправілася трывожыць сваю фартуну.
Кантынгент у залах гульнявых аўтаматаў асаблівай разнашэрснасцю не адрозніваўся. Галоўным чынам гэта маладыя людзі ад 18 і да 30 гадоў. Але як высвятлілася пазней, гуляць пачынаюць значна раней, чым дазваляецца законам (ад 18 гадоў). Па-праўдзе сказаць, на тварах гульцоў адмысловага адбітку інтэлекту не назіралася: яны пілі піва, часам гучна лаяліся мацюком і хадзілі паліць. Таго, што хтосьці выйграваў ці прайграваў я не заўважала. Пакуль мы чакалі дзяўчыну-адміністратара, якую папрасілі расказаць нам правілы, на мяне касіліся з усіх бакоў. Мой сябра растлумачыў на вуха, што дзяўчаты ці жанчыны за гульнявым аўтаматам – рэдкасць.
Мала таго, што дзяўчына да нас ішла паўгадзіны, дык і правіл, як апынулася, яна толкам не ведае.
– А што тут гуляць, – спачувальна паглядзела на мяне адміністратарка, – націскайце на гузік, і ўсё.
align=”left” >Пасля гадзіны дурных «націсканняў на гузік», нічога не разумеючы, стомлена глядзела на невялікі экран аўтамата. Занятак мяне ніяк не чапляў, і ўзровень рызыкі споўз да нуля. Са здзіўленнем паглядаючы на хлопцаў, нястомна тыкаючых па гузіках, я стала злазіць з крэсла. Побач з маркотным выглядам усоўваў чарговую купюру ў аўтамат прыемны знешне малады чалавек. Я пацікавілася, што прымушае яго гуляць.
– Першы раз сюды мяне прывялі сябры, сказаўшы, што пачаткоўцам спрыяе. Навучылі гуляць, калі гэта можна так назваць. Бо ў гульні, на мой погяд, павінен быць рух думкі, а тут проста сядзіш і адгадваеш. І ў той першы дзень я вярнуў усе грошы, якія прайграў. А цяпер…не ведаю, кажуць, што гэта залежнасць. Я прыходжу і прайграю па палове зарплаты. Мая маці і дзяўчына супраць, а я не магу спыніцца. Кожны раз здаецца, што абавязкова выйграю.
– Кажуць, што ў гульцоў свае забабоны, гэта праўда?
– Праўда. Звычайна ва ўсіх ёсць любімы аўтамат. Ёсць нейкія ўдачлівыя лікі. Некаторыя прыходзяць у вызначаныя дні тыдня, некаторыя – пасля вызначанага часу сутак. Але як не круці, людзі, якія ўцягнуліся ў гэта, пазней пачынаюць шкадаваць.
Мне не спадабалася гуляць, ціснуць на гузікі, чагосьці чакаць на экране манітора. Не спадабалася, што ў галаве не «адбывалася» ніякіх разумовых працэсаў…. Пасля размовы з маладым гульцом, я зразумела, што людзі часам бываюць сапраўды залежныя. Ды і мае сябры часта распавядалі пра тых ці іншых хлопцаў, якія прайграюць увесь заробак, выносяць з хаты каштоўныя рэчы.
Невыпадкова, тыя краіны, што больш-менш заклапочаныя душэўным здароўем насельніцтва, будуюць адмысловыя «Лас-Вегасы» – як найдалей ад навучальных установаў, ды і проста гарадоў і людзей. Хочаш гуляць – назбірай грошай і ляці сабе самалётам да першага гульнёвага аўтамата. Можа пакуль назбіраеш, жаданне гуляць пройдзе…