ЗОРКА, ІМЯ ЯКОЙ СОНЦА
Ташкент – горад хлебны. І праўда, у Ташкенце галодным не застанешся. Кірмашы, маленькія базарчыкі, кафэ, забягалаўкі, гандаль на вуліцах, на прыпынках, у дварах вялікіх хат, дзядкі на осліках, прадаўшчыцы з вялікімі бідонамі з малаком, смятанай, тварагом. У тандырах пякуцца куханы, сомса, тут жа плоў, шашлык. Увесь гэты букет пахаў, гартанная мова і спякота зводзяць з розуму. Народ вельмі гасцінны. Нават калі сямёра па лаўках і адзін кухан на ўсіх – лепшы кавалак дастанецца госцю. Без пачастунку не адпусцяць.
Пры сустрэчы не гавораць проста «Здраствуйте», а абавязкова спытаюцца, як здароўе, як дзеці, як хатнія. Дзяцей у сем’ях шмат, не менш двух, тры – норма. Жыць на кватэрах (на паверхах асабліва!) лічыцца не вельмі прэстыжным. Хата на зямлі, у крайнім выпадку на першым паверху з агародзікам хоць у 1 сотку, вось тое, што трэба. Хаты будуюць вялізныя, а каму дазваляюць фінансы, то такія, як у індыйскіх фільмах, бо ў гэтых хатах жывуць разам усё пакаленні: бабулі-дзядулі, маці-таты, браты-сёстры, дзеці-ўнукі. Вельмі паважаюць сталых, пры іх імкнуцца памоўчваць, прыслухоўвацца да іх меркаванняў. У мусульманскіх сем’ях галава – мужчына, а жонка ўсяго толькі цень. Пры пастаронніх жонка маўчыць. Жанчыны ў большасці сваім не працуюць, вядуць хатнюю гаспадарку, глядзяць за дзецьмі і старымі. Мужчын ахвотней бяруць на працу, плацяць больш.
Практычна ўсе адказныя пасады занятыя мужчынамі. Працуюць і жывуць ад заробку да заробку. У сярэдні клас можна выбіцца, толькі маючы сваю справу (бізнэс), але для гэтага патрэбныя сувязі і грошы. Сярод мільянераў усё месцы ўжо занятыя. Прамысловасць працуе, у рэспубліцы шмат карысных выкапняў – золата, газ, нафта. Але ў асноўнай масе сваёй, асабліва ў правінцыі, народ жыве небагата. Усё багацці неяк… кудысці… камусьці… Затое колькі сонца! +40 градусаў у цені – норма для Ташкента. А колькі зеляніны, рэк і снежных горных вяршын. Мора садавіны: кавуны, дыні, персікі і вінаград растуць у двары, іх асабліва ніхто і не есць. Шмат гістарычных помнікаў, прыгожых медрэсэ і сучасных будынкаў. Горад, якому ў свой час Цой прысвяціў песню «Звезда по имени Солнце» і зараз свеціць яркім бляскам на карце Сярэдняй Азіі. Можна шмат распавесці, але лепш адзін раз пабываць там. Я запрашаю.