Гарадзенская Ноч музеяў здзіўляла таямніцамі
Першым, каго я заўважыла, завітаўшы 21 траўня на свята, быў круп’е.
Ён віртуозна раскладваў карты с такой легкасцю і хуткасцю, што можна было толькі пазайздросціць.
А вось і другі “цуд” – фокуснік з вельмі сур’ёзным тварам.
Яго праграма доўжылася ўсяго 10 хвілін, але за гэты час ён паспеў уразіць усіх.
>
Для мяне так і засталося незразумелым, як ніадкуль, з паветра, можна даставаць шарыкі, звязваць вузлы амаль не дакранаючыся да хусцінкі.
Дарэчы, нумар фокусніка атрымаўся інтэрактыўны: усе недаверлівыя маглі паўдзельнічаць у містычным працэсе.
Наступным па праграме быў бодзі-арт.
І тут у натоўпе чулася і бачылася захапленне.
На целах трох дзяўчат мастакі вымалёўвалі дэталі сваіх персанажаў.
|
|
|
І так натуральна, што трэба было прыглядзецца, каб адрозніць кавалкі вопраткі і нацельны жывапіс. Адным словам, народ, і я ў тым ліку, быў у захапленні.
На спектакль “Пікавая дама” я не трапіла, бо захацела павандраваць па экспазіцыях Старога і Новага замкаў.
Калі я заходзіла ў чарговую залу, наглядальніцы здзіўляліся, чаму я не на спектаклі.
Мабыць, сапраўды быў вельмі цікавы. Але вандраваць па экспазіцыях ноччу было не менш прыемна і пазнавальна.
Былі нават бацькі з маленькімі дзецьмі.
У двары Старога замка я ў цемры не адразу разглядзела яшчэ адну рэч, якая мяне здзівіла – шашкі.
Прычым дошка, на якой гулялі, была намалёвана на асфальце.
Дошку маленькай назваць нельга – каб пераставіць шашку, трэба было зрабіць некалькі крокаў.
У цэлым, у мяне, і, мабыць, у большасці прысутных, засталося вельмі прыемнае ўраджанне і добры настрой.
Гарадзенскія музэйшчыкі годна адзначылі сваё прафесійнае свята.
Фота аўтара