Ёсць рэчы больш страшныя, чым вайна
Па залітым сонцам праспекту як мурашкі мітусіліся людзі і робаты. У шкляных вачах вялікіх шэрых будынкаў адлюстроўваліся людзі ў аднолькавым адзенні і з аднолькавым заклапочаным выразам твару.
Адно з адгалінаванняў праспекту вяло да старой узбяражнай, дзе калісьці стаялі драўляныя лавачкі і пахла ліпамі. Зараз жа пра былое жыццё тут нагадваў толькі падвысахлы Нёман, які самотна, з маленнем глядзеў на мінакоў.
На беразе сядзела дзяўчына гадоў 19-ці. Яна думала пра тое, што хутка ёй споўніцца 20, і тады, па заканадаўстве, яна зможа імплантаваць сабе мікрачыпы і стаць паўкібаргам. Апошнім часам пра гэта думалі (а марыць тут ужо развучыліся) амаль усе маладыя людзі горада над Нёманам.
>
Раптам дзяўчына ўбачыла нешта бліскучае ў рачным брудзе ля самай вады. Яна падыйшла бліжэй, запусціла руку ў бруд і выцягнула шкляную бутэльку.
– “Ого, у нас такога зараз не вырабляюць”, – падумала дзяўчына. – “Рарытэт, я чытала пра такое ў кніжках па гісторыі”.
Тут яна заўважыла, што ўнутры бутэлькі ляжыць нешта жоўтае. Дзяўчына патрасла пасудзіну і вылавіла лісток пажоўклай паперы.
– “Так, сёння мне шанцуе на прадметы даўніны,” – думалася ёй, пакуль яна разгортвала лісток.
Дробным роўным почыркам па лістку беглі невядомыя словы. Дзяўчына дастала з кішэні электронны прыборчык і села перакладаць напісанае.
– “Гэта, напэўна, пасланне з мінулага,” – прашаптала яна. Праз паўгадзіны яна змагла прачытаць тэкст:
– “Прывітанне, мой далёкі дружа. Пішу гэтыя радкі ў надзеі на тое, што ты існуеш і жывеш у вольнай краіне, аб якой мы марылі калісьці, але якую не змаглі стварыць ў наш час. У 21-м стагоддзі перакананне, што культура створана, каб сеяць разумнае, добрае, вечнае зведала зруйнавальнае фіяска.
Наш народ паступова выдзеўбаў да канца ўвесь падсыпаемы яму фальсіфікат прыродных рэсурсаў і перасыціўся ўсімі гэтымі фальшывымі цацкамі, унутры якіх адзін толькі пшык. Маніпуляванне, сродкі масавага абдурэння і прапаганда дасягнулі свайго піку.
Гэта прывяло да катастрофы, трагедыі беларускага народа…
Усё пачалося, а можа, скончылася 24 лістапада 2026 г. Здаецца, звычайная раніца звычайнага восеньскага дня, але, тым не менш, нешта было не тое. Калі я выйшаў на вуліцу, то зразумеў, што было гэтым “не тым”.
Людзі. Штосьці здарылася з людзьмі. Як загіпнатызаваныя, з бяздушнымі вачыма па вуліцах ішлі доўгія калоны людзей, па-рознаму апранутых, але з аднолькавым выразам на нежывых тварах.
Аднекуль прагрымеў голас: “Мы будуем моцную і квітнеючую дзяржаву! Хто не з намі – той супраць нас! Гэта вораг! І мы павінны вынішчыць пустазелле з нашага квітнеючага саду! Мы, наша большасць, будзе змагацца за думкі гэтай меншасці, таму што мы ведаем, што за намі праўда!”
Людзі ў калонах пачалі нешта дружна крычаць. Я не мог разабраць іх словаў, бо быў у ступары – што тут адбываецца? Што стала з людзьмі?
У разгубленасці я падбег да малодзенькай жанчынкі і схапіў яе за руку. Яна паглядзела на мяне пустымі вачыма, і я збянтэжыўся, бо не ведаў, што рабіць далей.
Аднекуль узяліся людзі ў чорным адзенні і масках. Апошняе, што я памятаю, гэта былі жудасныя крыкі натоўпу, які хацеў разарваць мяне, і балючы ўдар па патыліцы…
Ачуняў я ўжо за кратамі. Тут сядзім мы, тая меншасць, за думкі каторых Голас хацеў змагацца. Што гэта за змаганне? Усё проста: нас ліквідавалі. Ліквідавалі тых, хто яшчэ ўмеў думаць, тых, на каго не падзейнічаў гіпноз Голасу, тых, хто хацеў жыць нармальным жыццём, а не жывёльным…
Нас усіх ператвараюць у жывёлак, лялек у руках аднаго чалавека…
Мяне чакае такое ж ператварэнне. Усім тым, хто не згодны з існуючымі парадкамі, пачалі прымусова рабіць лабатамію – пасля гэтага ты становішся жывёлай, зомбі, калі пашанцуе – памрэш.
Спачатку лабатамію пачалі рабіць адзінкавым злачынцам па рашэнні суда. Пасля – абароты сталі большымі, і лабатамія станавілася сродкам ліквідавання непатрэбных элементаў. Наш народ, які ўсё бачыў, у большасці сваёй моўчкі глядзеў на ўсё гэта. Прынцып “мая хата з краю” дайшоў да свайго абсурднага апагею…
Зараз я сяджу і чакаю свайго часу. Але хачу, каб нашыя нашчадкі ведалі, што адбылося на самой справе калісьці тады, у далёкай для вас ужо гісторыі.
Дарагі мой дружа, я хачу, каб ты існаваў, і хачу, каб ты мяне пачуў… Я сённяшні пагарджаю тым, што гэтыя людзі называюць светам…Я пагарджаю гэтым нізінным, жывёльным светам, і хачу, каб гэтая гнілая гармонія нарэшце знікла…
Я жадаю вечнай вайны…Ёсць рэчы, больш страшныя, чым вайна…Разумееш мяне? Гэта дэградацыя народа…Яго з дапамогай сродкаў масавых інфармацый 100% атупленне… Паўсюднае замбаванне… Ператварэнне тэрыторыі ў краіну злодзеяў, шлюх і алкаголікаў, павязаную па руках і нагам паўсюднымі “адкатамі” і хабарамі, краіну, дзе зусім не засталося самаахвяравання, дзе цудам называецца ўсё – ад ёгурта да туалетнай паперы …
І зараз скажы мне, скажы – што больш страшнае, вайна ці нацыянальная нікчэмнасць, вайна ці канчатковая дэградацыя народнага духу???
Малюнак Зміцера Іваноўскага
На вуглях спаленага сэнсу сядзь для доўгага маўчання пра тое, што ж усёткі страшней вайны і грамадзянскага кровапраліцця…”
Дзяўчына не дачытала да канца і адвяла позірк ад ліста. Яе вочы былі пустымі. У галаве луналі думкі:
– “Што за дзівак пісаў гэты ліст? Мы ўдзячныя нашым продкам за тое, што жывем так, як жывем. За тое, што зараз не маем ніякіх пачуццяў: мы не ведаем, што такое радасць, зло, каханне, зайздрасць.
У нас засталася толькі абыякавасць. Але, калі верыць кнігам па гісторыі, беларусы заўсёды былі такімі абыякавымі. Таму зусім не разумею, пра якую нацыянальную свядомасць піша гэты дзівак?”
Думкі дзяўчыны перарваў крык:
– Гэй, Нумар 2475, чаго лайдачыш? Падыйдзі сюды! – клікнулі дзяўчыну з боку ўзбярэжнай. Дзяўчына азірнулася, махнула рукой.
Пасля ўскочыла на ногі, скомкала пажоўклы ліст паперы і з размаху кінула яго ў амаль высмаглы Нёман, які з яшчэ большай безнадзейнасцю паглядаў на гэты спакойны, поўны гармоніі горад.