У крамах крадуць таксама прадаўцы
– Як ты зразумела, што можна красці? Вакол жа відэакамеры, іншыя прадаўцы, ды і на практыцы ты была ўсяго месяц.
– Спачатку я заўважыла, што можна есці ўсё тое, чым гандлюеш.
Так рабілі ўсё.
Пасля работнік, які працаваў больш за год у краме, пачаў вучыць мяне, як скрасці і пры гэтым застацца незаўважаным.
Аказваецца, кожны прадавец ведае, дзе знаходзяцца відэакамеры, а больш дасведчаныя прадаўцы перадаюць гэтую інфармацыю пачаткоўцам.
– Ну і якія самыя, так бы мовіць, распаўсюджанныя схемы крадзяжу?
– Гэта калі прадаўцы дамаўляюцца з кіроўцамі, якія прывозяць тавар.
І, стары спосаб, калі прывязваюць тавар да цела і пад адзеннем праносяць праз ахову. Ведаю прадаўца, які ўвесь час выносіў па палове палкі дарагой тонкай сыравяленай каўбасы ў кашальку.
– Які крадзеж адбываўся ў цябе на вачах і быў самы буйны?
– Два прадаўцы за адзін раз вынеслі з крамы 6 палак дарагой сыравяленай каўбасы і 6 бутэлек Марціні.
Крадзеж адбываўся падчас перакуру.
Адзін прадавец засланяў другога ад відэакамеры, а той пад адзеннем усё гэта вынес і скінуў за плот, за якім тавар ужо чакалі.
– А як ты праводзіла махінацыі ў сябе ў аддзеле?
– Родныя, знаёмыя прыходзілі за пакупкамі, а я ім узважвала самыя дарагія мясныя вырабы і пры гэтым заніжала іх рэальную вагу.
Ну і, замест таго, каб прабіць на касе рэальны кошт прадуктаў, выбівала на чэку танны, бессартавы прадукт.
– А сама сабе магла гэтак жа зрабіць і ў канцы працы пранесці тавар праз касу?
– Рызыкаваць не хацела.
Прадавец купляе тавар, праходзіць праз касу, але таксама і праз інфацэнтр, дзе тавар пераважваецца і спраўджваецца ягоная адпаведнасць з выбітым чэкам.
А там спецыялісты лёгка адрозняць тавар вышэйшай якасці ад бессартавога.
– Які самы дарагі прадукт ты паспрабавала дзякуючы працы ў краме?
– Бастурма – самы дарагі прадукт, які быў у нас на прылаўку.
Калі б я не працавала ў “гастраноміі”, то, ведаю дакладна, такую рэч ў бліжэйшай будучыні з-за цаны не магла б сабе дазволіць.
Хаця, нічога асаблівага ў бастурме няма.
Таксама паспрабавала нейкую экзатычную садавіну, якой назвы зараз і не ўзгадаю. Садавіну гэтую я пакаштавала у межах, так бы мовіць, абмену паміж аддзеламі.
align=”left” alt=”Image 18147″ >- Як загадчыца рэагавала на тое, што прадаўцы кралі?
– Яна сама рабіла тое самае.
Праўда, часам лаялася на нас, каб мы не нахабнічалі.
Аднойчы мы «прадалі» пэўнага сорту самых танных мясных вырабаў больш, чым іх было ў краме, хоць на прылаўку гэтых прадуктаў яшчэ было дастаткова.
– А хто-небудзь з прадаўцоў хоць раз быў схоплены на крадзяжы?
– Адзін пастаянна краў парфумерыю.
Звычайна штрых-код ляпіўся на пакункі, але аднойчы, каб злавіць злодзея «за руку», штрых-код наляпілі пад вечкі тавараў.
Прадавец папаўся з крэмам.
– Як яшчэ прадаўцы могуць «зарабіць» у краме?
На розніцы пры пераацэнцы тавару.
Не заробіш толькі на цукры і тытунёвых вырабах, а ўсё іншае пастаянна пераацэньваецца.
– Чым, на тваю думку, можна спыніць махляванні і крадзеж сярод прадаўцоў?
– Годнымі заробкамі.
І, напрыканцы, ці можаш сказаць, колькі за месяц практыкі ты вынесла з крамы мясных прадуктаў?
– Цяжка адказаць … не лічыла. Можа, каля 30 кілаграмаў.
Усё сваё жыццё я спачувала прадаўцам: у іх нізкі заробак, нястачы, цэлы дзень на нагах, грубыя кліенты, ды яшчэ несумленныя грамадзяне, якія сыходзяць з крамы не заплаціўшы за тавар.
Пасля размовы з Нінай, я зразумела, што прадаўцы не зусім безабаронныя і часта самі кампенсуюць сабе нізкія заробкі крадзяжом, на які іх дэ факта штурхае працадаўца.