Падарожжа па скарбы беларускага духу
Беларуская вёска – гэта не толькі «сельмаг», паўразбураныя кароўнікі ды п’яная дыскатэка па суботах.
Прынамсі, адносна вёскі заходнебеларускай так думаць было б дакладна несправядліва.
Моладзь, якая штогод едзе ў правінцыю за песнямі, казкамі, саматканымі посцілкамі ды рушнікамі дакладна лічыць па-іншаму.
Сапраўды, мы жывем ва ўнікальны час, калі старадаўнія песні ды легенды з вуснаў бабулек, што нарадзіліся яшчэ за Польшчай, можна зняць на відэа, запісаць на дыктафон, выкінуць фота на фэйсбук альбо даслаць у любую кропку зямной кулі.
Акурат гэты час і не хацелася б змарнаваць…
Дварэц, Ятры, Заполле, Жадунь – вёскі на мяжы Дзятлаўшчыны і Наваградчыны гэтым летам дзяліліся сваімі скарбамі з хлопцамі ды дзяўчатамі з розных куткоў Беларусі – сябрамі Студэнцкага Этнаграфічнага Таварыства (скарочана – СЭТ).
Нязмераныя дарогі Наваградчыны
Колеры Бацькаўшчыны
Пантэон састарэлага чалавека – Багародзіца ў атачэнні медыкаментаў
Раней і кошыкі былі большымі, і трава зелянейшая…
Спрацаваныя за жыццё рукі – адметнасць нашых бабуляў
Спарахнелы самаробны стол са словаў гаспадароў хутка пойдзе на дровы
Старадаўні варштат
‘Хутка канец света – Амерыка пойдзе пад ваду” – упэўненая бабулька з немясцовым прозвішчам ”Кірпічнікава” (пасярэдзіне)
Чалавек на старым здымку – беларускі настаўнік, падпольшчык у міжваенны час, вязень савецкай турмы, добры пчаляр ды плотнік Іван Карпач
Свае сшыткі з запісанымі мясцовымі легендамі Вера Іванаўна (дачка І.Карпача) згодная перадаць толькі ўнуку
Усё ў мінулым…
З мясцовага ўрочышча ”Замак” у ясную ноч бачныя агні Наваградка
Канец аднаго падарожжа – пачатак новага – здабытыя з вясковых гарышчаў скарбы трэба зараз данесці да насельнікаў пыльных гарадоў
Фота аўтара