Беларусь для немцаў: аўтар даведніка па Беларусі расказвае пра асаблівасці мясцовага турызму
З чаго складаецца кніга
Над кнігай аўтары працавалі з 2011 году. Яны ўпэўненыя, што чытач значна пашырыць свае веды пра Беларусь.
– Гэта не першая такая кніга, але зараз самая актуальная і самая змястоўная, – кажа Андрэ. – Унікальнасць даведніка ў тым, что ў ім сабраная інфармацыя не толькі пра гарады, мястэчкі і вёскі, а таксама пра культуру і грамадства Беларусі. Пра тое, якую ролю грае ў жыцці беларусаў сям’я, пра беларускую кухню, музыку, а таксама традыцыі тэатра.
Кніга складаецца з уводзін, шасці раздзелаў і дадатку з карыснай інфармацыяй для турыста. Ва ўводзінах расказваецца пра краіну і яе жыхароў, палітыку, эканоміку, гісторыю, культуру, спорт і іншае. Шэсць раздзелаў прысвечаныя абласцям Беларусі. А ў дадатку можна прачытаць пра візавы рэжым і абавязкі замежніка ў Беларусі, пра грамадскі транспарт і мытны кантроль. Там жа даюцца карысныя адрасы, тэлефоны і спасылкі, а таксама інфармацыя пра гасцініцы, кавярні, рэстараны і фестывалі.
Гродзенская вобласць на першым месцы
Андрэ кажа, што па ўсёй Беларусі ёсць на што паглядзець. Аўтар пісаў пра Гродзенскую, Віцебскую і Гомельскую вобласці і лічыць іх самымі цікавымі рэгіёнамі Беларусі.
– На Віцебшчыне самы старажытны горад Беларусі – Полацк. Ён мне вельмі даспадобы ўжо тым, што тут ёсць аж 11 музеяў, нагледзячы на тое, што гэта адносна невялічкі горад. Гомель, а чамусьці таксама Мазыр, мне вельмі падабаюцца. Мабыць, проста з-за таго, што я там сустрэў толькі ветлівых людзей.
А вось турыстычная інфраструктура развітая не ўсюды.
– Калісьці я вандраваў па Браслаўскіх азёрах – проста шыкоўная мясцовасць з гэтым прытульнымі мястэчкам і вёсачкамі. Цудоўная прырода, але слаба развітая турыстычная інфраструктура. Пражыванне ў прыватнікаў часта вельмі дарагое, нават даражей, чым у рэгіёнах, якія жывуць на турызме, як Італія. Так што Беларусі яшчэ шмат працаваць над распрацоўкай турыстычнага сектара.
Перадусім немец вылучае Гродзенскую вобласць, бо яна адрозніваецца шматканфесійнасцю і шматкультурнасцю. У даведніку ёсць царква-крэпасць у Сынкавічах, Аўгустоўскі канал, Ліда, Навагрудак, Мір, Слонім і Жыровічы, Свіслач, Гальшаны, Крэва, Воўпа, Лунна і іншыя мясціны.
Тым, хто цікавіцца мастацтвам, Андрэ раіць наведаць Віцебск і Здраўнёва, тым, хто цікавіцца гісторыяй – Гродна, Полацк і Пінск.
Андрэ Бём апошнія некалькі гадоў жыў у Гродне і актыўна падарожнічаў па Беларусі. Шмат з мясцін, пра якія напісаў Андрэ, ён бачыў сам.
– Калі я еду ў сваёй машыне, я спантанна спыняюся дзе-небудзь для таго, каб паглядзець на нейкія цікавыя мясцовасці, якія мне па дарозе кінуліся ў вочы: лясы, палі, касцёлы, разваліны дамоў. Кожная паездка, кожны “прыпынак” уплывае на мой падыход да Беларусі, і мясцовыя людзі таксама заўсёды маюць што сказаць цікавага.
Не лезці ў палітыку і не піць за рулём
З аповеду Андрэ, немцаў у Беларусі здзіўляе чысціня вуліц і пунктуальнасць цягнікоў і маршрутак. А таксама ветлівасць людзей, якія стараюцца дапамагчы таму, хто не ведае мясцовасць. Палохае ж забюракратызаванасць краіны. Андрэ дае параду:
– Калі “заходні” чалавек улічыць пару грунтоўных правілаў, напрыклад, не лезці у палітыку, не ўжываць спіртное, калі будзеш яшчэ за стырном, не парушаць правілы знаходжання замежнікаў у Беларусі, тады ён гарантавана добра правядзе час у вашай краіне.
Андрэ кажа, што паглядзець на Беларусь трэба немцам, якія ведаюць Польшчу і Прыбалтыку, бо тут ёсць шмат агульнага ў культуры, архітэктуры і гісторыі. “Дарэчы, калі ведаеш Расію, таксама варта паехаць на Беларусь, проста для таго, каб пераканацца, што Беларусь – гэта не Расія”.
Помнікі Другой сусветнай вайны, сытная кухня і талерантныя беларусы
Андрэ піша ў кнізе, што ў выглядзе помнікаў вылучаюцца тры гістарычныя падзеі краіны – Кастрычніцкая рэвалюцыя, Другая сусветная і Афганская войны. Помнікі Вялікай Айчыннай вайны выклікаюць у яго “змешаныя пачуцці”. “Мне асабіста вельмі блізкая алея помнікаў у горадзе Свіслач, бо яна чытаецца як гісторыя беларусаў: ад Траўгута і Каліноўскага да Леніна і нават Сталіна. А побач яшчэ рэшткі былой гімназіі, дзе Кастусь Каліноўскі разам з братам пачалі рыхтавацца да вызвалення Беларусі…” – расказвае Андрэ.
Пра кухню Беларусі напісана, што яна “не кулінарны рай, але сытная”. Немцы бачаць у ёй блізкасць да рускай, украінскай, польскай і літоўскай кухань, бо ў іх ёсць вельмі шмат падобных страў. Але бульба паўсюдна сустракаецца і ў Германіі. “Дранікі ў Нямеччыне традыцыйна ядуць з яблычным мусам або з цукрам-пудрай, таму я іх не еў, пакуль не прыехаў на Беларусь у 1999 годзе. Нямецкая кухня адрозніваецца тым, што яе няма – у Нямеччыне кожны рэгіён мае свае асаблівасці”, – дзеліцца Бём.
А вось адрозненні паміж беларусамі і немцамі відавочныя: “Беларусы самі сябе называюць “памяркоўнымі”. На маю думку, гэтая “талерантнасць” абазначае, што беларусы не скардзяцца ні на што, схільны змірыцца са сваім лёсам і не спрабуюць нешта змяняць. Немцы, наадварот, адгукаюцца, калі ім нешта не падабаецца. Яны ў гэтым плане, напэўна, больш актыўныя, больш схільныя пастаяць за сваё”.
Пра гендарныя стэрэатыпы
– Стварэнне сям’і, шлюб – для беларускай жанчыны гэта вельмі важна. Я гэта часта назіраў сярод сваіх 18-20-гадовых студэнтак на Беларусі, якія да гэтага імкнуцца ўжо ў такім маладым узросце. Таму беларуская жанчына хоча спадабацца мужчыне, у той час як нямецкай жанчыне гэта меней важна. Яна думае: хай ён прыме мяне такой, якая я ёсць. Таму беларуская жанчына стараецца добра выглядаць, а нямецкая тым часам больш займаецца сабой, чым супрацьлеглым полам або сям’ёй.
Менавіта таму славянскія дзяўчаты здаюцца замежным гасцям дагледжанымі і прыгожымі: з-за гендарных роляў і стэрэатыпаў, лічыць Андрэ. Яшчэ ён адзначае, што калі шпацыруеш па вуліцы на Беларусі, то не ўбачыш такой разнастайнасці ў знешнім выглядзе людзей, як у Нямеччыне.
Андрэ Бём працаваў у ГрДУ і са студэнтамі стварыў сайт пра Гродна mein-grodno.eu. З’ехаўшы ў Германію, ён не кінуў гэты праект. Андрэ збіраецца актуалізаваць фотагалерэі і частку турыстычнай інфармацыяй, размясціць мапы. А таксама плануе размяшчаць на сайце навіны.