Лішняя каманда. У Гродне дзяўчынкі-футбалісткі сышлі з клуба за трэнерам у нікуды – і сталі перамагаць
Частка гульцоў сышла разам з трэнерам адразу ж – дзевяць дзяўчат з асноўнага складу напісалі заявы аб сыходзе. Спартсменак не утрымлівалі, аднак і тут не абышлося без скандалу: ні трэнер, ні былыя гульцы поўны разлік так і не атрымалі. Не дачакаўшыся сваіх заробленых грошай, яны падалі ў суд. Справа выйгралі. Аднак да гэтага часу належныя сумы ім так і не выплацілі.
Бацькі – галоўныя спонсары
– На бягучы момант клуб у агульнай складанасці вінаваты нам больш за 130 мільёнаў беларускіх рублёў. Калі выплацяць гэтыя грошы – незразумела. Кажуць, што ў «Ніве-Белкард» сродкаў папросту няма.
Сядзець без справы апальны трэнер не меў намеру. Некаторы час быў ў роздумах, а потым арганізаваў новую каманду – «Кінгстар». Па-сапраўднаму, ініцыятарамі стварэння клуба сталі бацькі дзяўчынак.
– Маё дзіця казала, што займацца будзе толькі ў Дзяніса Міхайлавіча. І ні ў кога больш. Інакш сыдзе са спорту. І такіх дзяўчынак было большасць, – кажа Людміла, адна з мам.
Праўда, зараз спартсменкам, а дакладней іх бацькам, даводзіцца аплочваць заняткі, бо арэнда поля і распранальні каштуе вялікіх грошай. Але дарослыя вырашылі, што раз дзяўчынкі хочуць займацца менавіта ў гэтага трэнера, то перашкаджаць дзецям не будуць.
– Зараз у нас займаюцца 45 дзяўчынак ад 8 да 15 гадоў. Гэта і новенькія, і тыя, хто быў у «Ніве-Белкард». Бацькі дапамаглі знайсці залу на зімовы перыяд. Мы займаліся ў каледжы, а з пачатку сакавіка выйшлі на поле, – кажа трэнер.
Невялікае памяшканне клуб арандуе на тэрыторыі гродзенскага стадыёна ЦСК «Нёман». Спартыўная база ў каманды даволі сціплая. У адным пакоі – распранальня для дзяўчынак, агульная зала для сходаў і стол трэнера – своеасаблівы офіс. А яшчэ мячы, амуніцыя, некалькі шафаў. Па сценах развешаны вымпелы і фатаграфіі каманды – яшчэ «Нівы-Белкард». На паліцах – шматлікія кубкі, заваяваныя падапечнымі трэнера.
Пачаць усё спачатку
Па сутнасці, Дзянісу Леўчанка давялося пачынаць з нуля: набіраць новую каманду і «ляпіць» з пачаткоўцаў будучых зорак гарадзенскага жаночага футбола, а таксама працягваць «на вольных палях» працаваць з дзяўчынкамі, якія раней займаліся ў «Ніве-Белкард». Пакуль усё прасоўваецца паспяхова – спартсменкі выйгралі турнір у Магілёве і яшчэ некалькі міжсезонных матчаў.
Пакуль футбалісткі падцягваюцца на трэніроўку, мы размаўляем пра цяжкасці новага клуба.
– За арэнду поля і распранальню даводзіцца плаціць больш за 10 мільёнаў у месяц. Мая зарплата – тры. І яе я атрымліваю толькі тады, калі цалкам разлічуся па бягучых плацяжах. Пры камандзе ёсць яшчэ трэнеры, якія пакуль працуюць на дабрачыннай аснове.
Мінулай зімой ўдалося знайсці некалькі спонсараў. Пошукі людзей, якія гатовыя былі б ўкласці грошы ў дзіцячую каманду, працягваюцца. У камандзе кажуць пра тое, што ў хуткім часе могуць падпісаць кантракт з адной замежнай кампаніяй, але з якой – трымаюць пакуль у сакрэце.
– Прымушаць нікога не трэба, але я ўпэўнены, што ў вобласці ёсць дастаткова людзей, якія маглі б дапамагчы дзіцячаму спорту. Яго развіццё будзе выгадна ўсім. І, вядома, было б проста выдатна, калі б з прафесійнымі спартсменкамі мы падпісвалі кантракты, – кажа трэнер.
Дзяўчынкі рассаджваюцца на лаўкі перад традыцыйным унутраным брыфінгам. Трэнер строгі і непахісны. Абмяркоўваюцца руцінныя пытанні, якія тычацца паспяховасці ў школе і будучых спаборніцтваў. Дзяўчынкі, звычайныя непаседы, шэпчуцца і ціхенька смяюцца, але калі выходзяць на поле – становяцца сур’ёзнымі і засяроджанымі.
«А можа быць – гэта ўсё наша жыццё»
На пытанне, чаму абралі менавіта гэтую каманду, яны, трохі збянтэжана, кажуць, што проста падабаецца займацца футболам. Дзяўчынкі смяюцца, што без штодзённых трэніровак ўжо проста не ўяўляюць сваё жыццё.
– А можа гэта і ёсць усё наша жыццё? – Нечакана па-даросламу заўважае адна з іх. А потым, нібыта апамятаўшыся, смяецца і бяжыць даганяць сябровак, што ўжо спяшаюцца на поле.
– Каця, мяч! Ну што гэта такое? – Трэнер ўважліва назірае за сваімі выхаванкамі і, здаецца, імгненна ўлоўлівае любыя змены на гульнявой пляцоўцы.
На пустым футбольным полі – ветрана і холадна. У цэнтры – дзяўчынкі ў яркіх камізэльках ганяюць мячы. Трэніроўка толькі пачалася, яны размінаюцца. Для сваёй каманды трэнер не робіць ніякіх патуранняў: спартсменкі павінны выкладвацца па поўнай праграме, дысцыпліна трэніровак трымаецца вельмі жорстка. Тут усё таксама, як у любым іншым відзе спорту.
– Хто б мог падумаць, што жаночы футбол стане папулярным. У Гродзенскай вобласці ёсць 7 дзіцячых каманд, але толькі 3 з іх возьмуць удзел у Маладзёжным першынстве Чэмпіяната Беларусі па футболу сярод дзяўчат. Ёсць свае праблемы. І ў фінансаванні, і ў трэніроўках. Здавалася б, трэба радавацца, што ў Гродне з’явілася яшчэ адна каманда. Гэта значыць, што спорт развіваецца. Але спачатку мы былі лішняй камандай, былі праблемы з допускам да спаборніцтваў, але цяпер, на шчасце, усе спрэчныя пытанні вырашаныя. І дзяўчынкі ўжо ездзяць на спаборніцтвы. Галоўная задача – праз некалькі гадоў прайсці ў Вышэйшую лігу. І я ўпэўнены, што ў нас усё атрымаецца.
Фота і відэа Ігара Рэмзіка