Аўстрыйскі валанцёр у Гродне: што Майк даведаўся пра Беларусь за тры месяцы

Аўстрыйскі валанцёр у Гродне: што Майк даведаўся пра Беларусь за тры месяцы

З дапамогай праграмы EVS актыўная моладзь мае магчымасць пажыць і папрацаваць у іншых краінах. “Трэці сектар”, які актыўна прымае ўдзел у міжнароднай валанцёрскай дзейнасці, пастараўся забяспечыць юнака ўсімі ўмовамі, каб Майк (як цяпер яго называюць новыя сябры) мог пачувацца на беларускай зямлі камфортна.

 

Валанцёр стаў удзельнікам многіх праектаў, якія ладзяцца “Трэцім сектрам”. Ён дапамагаў асвойваць нямецкую мову навучэнцам праграмы “Універсітэт Залатога Веку”, працаваў як фотарэпарцёр на вечарынах ды сустрэчах. Апроч валанцёрства, Майк спазнаваў беларускую культуру, традыцыі, гарадскі побыт ды проста знаёміўся з новымі людзьмі і атрымліваў досвед.

 

Пра ўдзел у валанцёрскіх праектах

Майк: Для мяне гэта першы такі праект. За гэты час мой кругагляд значна пашырыўся, гэта быў вельмі цікавы досвед для мяне як асобы. У Аўстрыі я планую вучыцца, а потым працаваць у сацыяльнай сферы, таму справы, якімі давялося займацца тут, былі вельмі карыснымі для маёй будучыні і адначасова прыемнымі.

 

Цікава было яшчэ і ў плане адносін з людзьмі, бо адчуваўся моўны бар’ер. Не быў гатовы да таго, што ў Беларусі не так шмат людзей разумеюць ангельскую мову. Часам даводзілася кантактаваць з людзьмі з дапамогай жэстаў, мімікі. Адчуваю, што камунікацыйны навык значна палепшыўся за гэты час.

 

Пра Беларусь да прыезду: шмат п’юць і вельмі холадна

 

Да прыезду пра Беларусь ведаў вельмі мала – назву сталіцы і прэзідэнта (усміхаецца). Калі даведаўся, што мяне прынялі ў якасці валанцёра, то пачаў у сеціве чытаць пра краіну, глядзеў фота, звярнуў увагу на тое, якая ў Беларусі рэлігія. Сябры распавядалі, што ў Беларусі шмат п’юць і вельмі холадна. Але я не прыслухоўваўся да размоваў, хацеў сам скласці вобраз Беларусі, пабачыўшы ўсё на свае вочы. Аказалася, што ўсё не так. Цяпер ведаю, што людзі блытаюць Беларусь і Расію, бо ў перакладзе на нямецкую гэтыя назвы вельмі падобныя.

Майк у якасці фотарэпарцёра ў час візіту Амбасадара Вялікабрытаніі ў “Трэці Сектар”

Пра грубіянства прадаўцоў у крамах

 

Таго, што прынята называць “культурным шокам”, у мяне не было. Я ведаў, што будзе складана паразумецца з іншамоўнымі людзьмі, што грошы зусім іншыя. Аднак быў вельмі здзіўлены і засмучаны, калі гэта паўплывала на адносіны прадаўцоў да мяне як пакупніка. Натуральна, што я не магу хутка разлічыцца, бо не прывык да беларускіх грошай і мне нялёгка выказацца так, каб гэта зразумелі людзі, якія па-ангельску не гавораць.

 

У Аўстрыі ўсё па-іншаму. У нас існуе правіла: “Пакупнік – кароль”. Я ж не патрабую шырокай усмешкі прадаўца ці каб вочы зіхацелі, калі на мяне глядзяць – толькі чалавечых адносін і мінімальнага разумення, я ж проста хлопец, які прыйшоў памяняць грошы на тавар.

 

Пра недахопы гарадской інфаструктуры

 

Праблема, з якой давялося сутыкнуцца – гэта тое, што ў горадзе няма англамоўных шыльдаў, надпісаў, а таксама меню на ангельскай ў большасці кавярняў. Нават у цэнтры горада. Толькі ў “Рэтра-піцы” я сустрэў афіцыянта, які валодае замежнай мовай.

Майк на занятку нямецкай мовы

 

Пра знешні выгляд гарадзенскіх дзяўчат

 

Я заўважыў моцнае адрозненне паміж тым, як апранаюцца дзяўчаты і жанчыны ў Беларусі і ў Аўстрыі. Пажыўшы тут, стварылася ўражанне, што калі гарадзенскія дзяўчаты падбіраюць гардэроб, то ставяць мэту прыцягнуць як мага большую колькасць поглядаў у свой бок. Некаторых з іх у Аўстрыі маглі б прыняць за дзяўчат лёгкіх паводзін. У нас, як правіла, дзяўчына моцна не турбуецца, як апрануцца так, каб на яе ўсе глядзелі – гэта проста вопратка. Хаця я стаўлюся да гэтай з’явы нармальна – усюды розныя культурныя асаблівасці.

 

Аднойчы я пабачыў жанчыну, якая бегла за тралейбусам на вельмі высокіх абцасах. Яна выклікала ў мяне неверагодную павагу, яна бегла як сапраўдная спартсменка! Вось гэта ўменні! – з захапленнем думаў я.

 

Пра вывучэнне беларускай мовы

 

Калі ехаў у Беларусь, то не ставіў мэты дасканала вывучыць мову. Усё ж такі тры месяцы – гэта мала. Цікава было пазнаёміцца з зусім іншым для мяне алфавітам і асноўнымі фразамі. Але каб прыехаў на год, то, канешне, вучыў бы грунтоўна. Зараз я магу ўзгадаць “прывітанне”, “як справы”, “цудоўна”, “піва” і некалькі лічбаў. Калі я быў у бары “Куба”, то некаторыя новыя знаёмыя спрабавалі навучыць мяне гаварыць дрэнныя словы на беларускай мове. Але, на шчасце, я іх не запомніў (смяецца).

 

Пра хакей ды ровары

 

Я ведаю, што ў вас вельмі папулярны хакей. Калі людзям падабаецца гэты спорт, то трэба і надалей развіваць гэты від спорту.

 

На вуліцах я не заўважаў шмат раварыстаў, што дужа здзівіла мяне. Гэта ў Аўстрыі 70% горы, а ў Беларусі паверхня раўнінная – ідэальнае месца для таго, каб людзі ездзілі на роварах. Значыць, трэба прасоўваць гэты спосаб перасоўвання і від спорту, ладзіць больш спаборніцтваў і марафонаў – думаю, гэта было б тут вельмі папулярным.

 

Увогуле, ёсць шмат відаў спорту, пра якія людзі папросту не ведаюць, таму вельмі важна расказаць і паказаць штосьці новае народу. Напрыклад, пабудаваць у Гродне скаладром – хоць у Беларусі няма гор, думаю, людзей бы зацікавіла такая новая магчымасць бавіць час.

 

Пра накірункі турызму, якія неабходна развіваць

 

Я перакананы, што Гродна для турыстаў – гэта горад, дзе можна шмат чаго пабачыць. У канцы снежня збіраюся наведаць “Белавежскую пушчу”. Думаю, нацыянальныя паркі, азёры і ўсё, што звязана з натуральнымі прыроднымі ўмовамі – гэта пляцоўка для развіцця турызму ў Беларусі.

 

Хаця, зноў жа праблема: людзі не ведаюць ангельскай мовы, нават тыя, хто працуе ў галіне абслугоўвання. А гэта важна ў турызме. Напрыклад, у Мінску будзе праводзіцца чэмпіянат па хакеі. Для гэтага рыхтуюць персанал, у тым ліку і ў плане мовы. Было б добра, калі б некалькі гульняў у межах чэмпіянату прайшло і ў Гродне – магчыма, тады б з’явілася нагода паляпшаць у горадзе сітуацыю з ангельскай.

 

Калі гаварыць пра развіццё турызму, то перашкодай тут ёсць і праблема з візай. Каб прыцягнуць людзей у краіну, неабходна значна палегчыць уезд і менш прымушаць іх клапаціцца пра паперкі.

 

Пра жыццё ў Беларусі назаўсёды

 

Гэта немажліва ў прынцыпе. На год, на некалькі – з задавальненнем, але не на ўсё жыццё. Справа не ў Беларусі, гэта тычыцца любой краіны – я вельмі прывязаны да сваёй зямлі, і хацеў бы жыць толькі ў Аўстрыі. У Гродне я адчуваю сябе камфортна, мне тут утульна, але калі б застаўся тут назаўсёды, то сумаваў бы па радзіме і па гарах. Гэта важна, бо жыцця без спорту, які мажлівы толькі ў горных умовах, я не ўяўляю. А Беларусі я вельмі ўдзячны за неверагодныя тры месяцы цудоўна і карысна праведзенага часу.

 

У канцы свайго праекта Майк зрабіў невялікае відэа пра Гродна, дзе адлюстраваў сваё бачанне нашага горада.

 

Фота з асабістага архіву Майка, а таксама 3sektar.by і Ірыны Новік