Нас сустракае валанцёр Зміцер Кабыляк, які тлумачыць, што усё тут працуе на дабрачыннай аснове. Валанцёры прыходзяць штодня на некалькі гадзін, каб пакарміць сабак або прыбраць у вальерах.
“Прытулак знаходзіцца тут каля трох гадоў, памяшканне здымаецца ў Путрышскага селсавета, — распавядае Зміцер. — Калі мы толькі яго знялі, тут яшчэ нічога не было: ні сцен, ні вокнаў, печка была разваленая, то бок усё рабілася сваімі рукамі, а таксама на ахвяраванні гродзенцаў ды некаторых прадпрыемстваў горада, як прыватных, так і дзяржаўных”.
Па словах валанцёра, больш за ўсё прытулку дапамагае гродзенскі мясакамбінат і адна з ветэрынарных клінік, якая са зніжкай праводзіць стэрылізацыю, лечыць сабак ды дае медыкаменты.
Дапамагаюць і звычайныя жыхары горада. Мабільны тэлефон Змітра разрываецца ад званкоў. Часцяком у прытулак прыязджаюць машыны з вадой ды кормам для сабак.
“Але галоўная праблема— памяшканне, — працягвае Зміцер. — Нават дадзенае памяшканне не прыстасаванае для ўтрымання сабак. Падышлі б нават нейкія былыя стайні, складскія памяшканні з цэментаванай падлогай, дзе можна добра прыбраць, прадэзінфекаваць, дзе была б пастаянна вада, якой у нас цяпер няма, а ёсць толькі прывазная, дзе быў бы газ пастаянны…”
У прытулак трапляюць сабакі, якія патрабуюць тэрміновай дапамогі — пакалечаныя або прывязаныя ў лесе. Зміцер разводзіць рукамі, маўляў, сабак вельмі шмат, і забраць усіх на такую маленькую тэрыторыю проста немагчыма, таму рэагаваць даводзіцца толькі ў крытычных выпадках.
“Сабакі грызуцца паміж сабой. Дадзеная тэрыторыя разлічаная максімум на пятнаццаць сабак, а тут іх сорак. Уявіце сабе аднапакаёвую кватэру, дзе жыве шэсць чалавек”.
Валанцёр заклікае звычайных гараджан дапамагаць беспрытульным жывёлам:
…
“Калі ідуць маразы, сабакам і катам найперш патрэбная ежа, каб не замерзнуць. Паколькі пагрэцца няма дзе, ім трэба есці, каб цяпло выпрацоўвалася ўнутры арганізма. Сабакі паміраюць не з-за холаду, а з-за голаду. Таму не варта саромецца ставіць пад домам ежу ў місках, прыбіраючы пасля за сабой”.
