“Суседскія былі” Віктара Сазонава прэзентуюць ў Крызе

|

Кніга вышла ў свет 20 студзеня 2016 года ў выдавецтве  Беластоцкай газета “Ніва”. У зборнік увайшлі больш за 50 апавяданняў, што друкаваліся на старонках “Нівы” і гучалі ў эфіры “Беларускага Радыё Рацыя”.

 

 

У інтэрв’ю Службе маніторынгу ГА “Беларуская асацыяцыя журналістаў” аўтар адказаў на пытанні пра гэты твор:

 

 

— Для каго і пра што гэтая кніга?


— У мяне здаўна гатовы адказ на такое пытанне — кнігі пішуцца для тых, хто іх чытае. Кніга гэта задумвалася вельмі даўно, бо я сам прыехаў з вёскі ў горад. І там у мяне былі суседзі, і тут у мяне ёсць суседзі. Я прыгадваю гісторыі і са свайго войска, і яшчэ аднекуль. Гісторыі не толькі пра тое, як беларусы сутыкаюцца з беларусамі, але і пра тое, як яны перасякаюцца з іншымі людзьмі. Гэта такія “гісторыі беларускага гумару”. Не трэба прыдумваць ніякай палітыкі і навукі, каб даказаць, што мы — гэта мы. Мы ёсць асобны народ — дастаткова глянуць на тое, як мы жывем, дастаткова глянуць на наш гумар, паглядзець, як мы сябе паводзім у розных сітуацыях, і зразумець, што ніхто больш так не робіць, акрамя нас. Людзі перасяляюцца ў гарады, пераязджаюць у іншыя краіны, ідзе вялікая міграцыя народаў… І вельмі хацелася б пакінуць у літаратуры, а гэта значыць, і ў памяці праявы “беларускіх паводзін”, “беларускага гумару”, “беларускага погляду на свет”. Хай сабе жартаўлівыя.

 

 

— Ці падзяляецца кніга на нейкія часткі, раздзелы?


— Ніякага падзелу ў кніжцы няма. Апавяданні наўмысна раскіданыя, каб кніжку можна было адкрыць і чытаць з любога месца.

 

align=”” width=”725″ height=”544″ >

Віктар Сазонаў разам з пісьменнікам і журналістам Алесем Аркушам

 

Кніга выйшла з арыгінальнымі малюнкамі, якімі ілюстраваліся апавяданні ў беластоцкай “Ніве”. На думку Віктара Сазонава, яны дадаюць яго творам шарм, “бо даўно ўжо не выходзяць кніжкі для дарослых з малюнкамі”.

 

 

Акрамя Гродна, прэзентацыя кнігі пройдзе таксама ў Беластоку: “Я жыву ў Гродне, тут жывуць мае першыя чытачы, якія знаёміліся з некаторымі апавяданнямі яшчэ з чарнавіка, давалі мне пэўныя парады,- кажа аўтар,-  а ў Беластоку прэзентацыя — бо ў газеце “Ніва” шмат людзей, што спрычыніліся да выдання гэтай кнігі”.