Шумны мегаполіс с вострай кухняй: студэнтка Купалаўскага ўніверсітэта пра першыя тыдні ў Кітаі
Дзве студэнткі з Гродна адправіліся ў Пекін на восем месяцаў. За гэты час дзяўчаты павінны будуць падцягнуць свае веды кітайскай мовы і зразумець мясцовае жыццё.
“Паколькі мая спецыяльнасць – лінгвістычнае забеспячэнне міжкультурных камунікацый – звязаная з вывучэннем кітайскай мовы, я была адным з прэтэндэнтаў на запрашэнне. Калі дакладна даведалася, што ў Пекін паеду я і мая аднагрупніца, вельмі ўзрадавалася. Такі шанец выпадае не кожнаму “, – распавядае Таццяна.
У сталіцу Кітая дзяўчыны прыляцелі раніцай 2-га верасня. Адразу пасля прылёту яны прыехалі на тэрыторыю кампуса – універсітэцкага гарадка – каб засяліцца ў інтэрнат і зарэгістравацца ва ўніверсітэце. Першыя дні ў дзяўчат прайшлі ў вар’яцкай мітусні ды велізарных чэргах са студэнтаў з усіх куткоў планеты.
Галоўны корпус універсітэта
“Першы час вельмі стамляліся. Яшчэ і іншы гадзінны пояс: у Пекіне +5 гадзін да беларускага часу. Але як бы я не любіла Радзіму, насычаныя падзеямі дні ў Кітаі падабаюцца больш, чым аднастайнасць у Беларусі. Пасля ўсіх этапаў рэгістрацыі, нарэшце ўзяліся за вучобу. Выкладчыкі – дзве чароўныя кітаянкі, яны адразу ўцягнулі нас у працу. На вучобе час ляціць незаўважна. Кожную раніцу прачынаешся ў прыемным прадчуванні новага дня”.
Таттьяна адзначае, што на сталае месца жыхарства ў Пекін было б не цяжка перабрацца тым, хто любіць актыўны, бязладны лад жыцця, і ў каго ёсць жаданне вывучыць мову. Дзяўчына адзначае, што англійская мова ў сталіцы Кітая мала дзе дапамагае. Калі спрабуеш на ёй тлумачыць, мясцовыя часцей за ўсё проста паціскаюць плячыма і разводзяць рукамі. А людзі, якія аддаюць перавагу ціхім, спакойным гарадам, не маючы магчымасці або жадання вучыць іншую мову, у Кітаі адчувалі б сябе не ў сваёй талерцы: пастаянна велізарная колькасць людзей у метро, крамах, барах, на вуліцы і ўсе кудысьці спяшаюцца, бягуць.
Звычайная вуліца Пекіна
У вольны час дзяўчаты ідуць у горад знаёміцца з мясцовымі славутасцямі, але, як аказалася, яны і самі такімі з’яўляюцца.
“Пекін – сталіца адной з найбуйнейшых дзяржаў свету, касмапалітычны горад, у якім вельмі шмат еўрапейцаў. Але мясцовыя чамусьці ўсё роўна заўсёды глядзяць на нас то са здзіўленнем, то з цікавасцю. Хоць мы вывучаем кітайскую мову, мясцовую гаворку разумець пакуль цяжкавата, але часам з урыўкаў гутарак у метро ці на вуліцы можна ўлавіць, як гараджане абмяркоўваюць нашу знешнасць, светлыя вочы і валасы. Вельмі часта падыходзяць просяць сфатаграфавацца, прычым робяць гэта як маладыя, так і сталыя людзі. У такія моманты адчуваеш сябе зоркай Галівуду. Часам, бывае, надакучае пазіраваць, але гледзячы на тое, якімі шчаслівымі яны становяцца пасля сумесных фота, быццам другое дыханне адкрываецца для міні фотасесій”.
Таццяне ў Кітаі не хапае, у першую чаргу, бацькоў, каханага чалавека і беларускай кухні.
“Калi не бачышся з роднымі, знаходзячыся ў межах адной дзяржавы, растанне пераносіцца зусім па-іншаму. А калі ведаеш, што вас падзяляе прыкладна 8000 км, ужо нават на падсвядомым узроўні неяк вастрэй усё ўспрымаецца. Ратуе скайп і пастаянны рух, падарожжа па горадзе, паходы па крамах, якія не пакідаюць часу сумаваць.
Мне яшчэ не хапае беларускай кухні. Кітайцы вельмі любяць вострае і перчанае, ва ўсе стравы пастаянна дадаюць спецыі, соўсы, прыправы. Часам нават есцi немагчыма. На выпадак выхаду паесці ў горадзе выбаўляе фраза: 不 辣 (bu la), што ў перакладзе абазначае “не востры”. А так, кітайская кухня таксама вельмі смачная, але не на кожны дзень”.
У бліжэйшыя 8 месяцаў у планах студэнтак вучыць мову і вывучаць Кітай, а ў вольны час адпачываць. Дзяўчаты ўжо паспелі асвоіцца ў сваёй акрузе, наведаць два паркі, адзін з якіх з’яўляецца самым вялікім і прыгожым паркам Пекіна.
align=”” width=”725″ height=”544″ >
