Чым менш жанчыну мы кахаем…
Я ўпэўненая, што ў сучасным свеце тысячы маладых людзей, задаюцца адным і тым жа пытаннем : ну, чаму, калі ты кахаеш, табе не заўсёды адказваюць узаемнасцю? Ён усё робіць дзеля Яе, праводзіць увесь час з Ёй, марнуе ўсе свае назапашаныя грошыкі на тое, каб здзівіць Яе, усе Яго думкі даўно ўжо толькі пра каханне, а няма…няма ўзаемнасці.
Магчыма, гэта проста растлумачыць тым, што кожны чалавек здольны шмат патрабаваць да сябе, але не заўсёды можа аддаваць нешта іншым. Вось і ўзнікаюць любоўныя трохутнікі, а то і больш шматгранныя любоўныя фігуры…
Вось рэальная гісторыя, якая, я не сумняюся, падобная на сотні іншых… У цудоўным горадзе Гродна жыве прывабная дзяўчына А., якая не пакутуе ад недахопу мужчынскай увагі, ад нуды і адзіноты. Ёсць у нашай гісторыя гісторыі і малады чалавек К., які жыве ў свае задавальненне – актыўна, весела, проста. Працуе ён дыджэем на радыё. І, не гледзячы на вялікую колькасць самотных сэрцаў, перасякаюцца менавіта іх дарогі!
Цалкам выпадкова А. знаходзіць К. «У кантакце» і так, віртуальна, яны становяцца сябрамі. Ніхто з іх не надаў гэтаму значэння, але ўжо тады паміж імі з’явілася тая самая нябачная нітка. Прайшло больш за два месяцы з моманту віртуальнага знаёмства, а зносіны заставалася на ўзроўні «Прывітанне, як справы?».
Дзяўчына з’яжджае ў іншы горад, на сесію. І адной выдатнай ноччу яна атрымоўвае SMS ад К., чаму была здзіўленая, ды і што хаваць, бязмерна радая! Адносіны пераходзяць на новы ўзровень. Вось ужо і дня не праходзіць без тэлефонных гутаркаў даўжынёю ў тры гадзіны, без адзін аб адным… Паралельна ў яе сесія. Яны не бачылі адзін, не мелі зносін «ў жывую, але тым і цікавей было дазнацца новае аб чалавеку і будаваць свае адносіны ў думках. І гэтае знаёмства ўжо не падаецца выпадковым. Яны, на адлегласці, з нецярпеннем чакаюць сустрэчы і лічаць дні да гэтай падзеі.
Надыйшлі самыя хвалюючыя імгненні, калі да сустрэчы заставалася пара хвілін. Адначасова прысутнічаў страх – раптам выява не супадзе з рэальнасцю! Усё супала.
Першыя спатканні, няёмкасць, аповяды, зносіны, першы пацалунак і …падаецца, больш нічога не трэба! Ідзе час, яны разам, навакольныя ўспрымаюць іх як адно цэлае і ўсё гавораць аб тым, што яны занадта падобныя і вельмі прыгожая пара. Ім вельмі добра разам, не звяртаючы ўвагі на розніцу ва ўзросце. Яму – амаль 25, ён у па-свойму мудры, а ёй – 17, яна па-свойму дзіця. Яна часам крыўдзілася, гаварыла рэзкія словы, выяўляла юнацкі максімалізм. Ён усміхаўся ў адказ, спрабаваў зразумець, бо сам некалі быў такім. Насіў яе на руках, кахаў , здзіўляў, клапаціўся, аддаваў усяго сябе. Але паступова адносіны… псаваліся. К. рабіў усё, каб толькі не перастаць быць ёй цікавым, баяўся з’яўлення новага віртуальнага сябра.
К. вельмі баяўся страціць А. Маладосць і энергія гэтай дзяўчыны так дапамагалі яму жыць! Але ўсё радзей яны разумелі адзін аднаго і… развіталіся. А на душы ў кожнага застаўся цяжар. У кожнага свая дарога, па якой К. ідзе нашмят асцярожней, а А. зразумеўшы, што наўрад ці хтосьці будзе таксама моцна кахаць і клапаціцца пра яе.
Паліна Трыпуць