4.32 раніцы. Я на гарадзенскім чыгуначным вакзале з торбай, вядома ж, поўнай непатрэбных рэчаў, уся ў чаканні і неразуменні ад таго, што наперадзе? Можа быць, каму-небудзь дзіўна, але я ўпершыню еду ў Польшчу…
Два тыдні ладзіўся візіт аўстрыйскага валанцёра арганізацыі Чырвонага крыжа Абенсберга унд Траўна ( Johannes Abensperg – Traun) на Гарадзеншчыну.
Кожны дзень мы сутыкаемся з добрай сотняй розных людзей і, зразумела, не ведаем, у каго якія праблемы… Сярод нас ёсць і глуханямыя, якія, безумоўна, маюць права на уладкаванае жыццё.
Чым далей у лес, тым больш здзіўленняў! Трапа здароўя ў Пышках усё менш і менш нагадвае пахам лес. Але ў гэтым дапамагае араматызаваная “елачка”!
Яшчэ А.C. Пушкін нагадваў нам пра гэтую жыццёвую праўду – тым лягчэй мы ёй падабаемся. Але чаму ўсё ж насамрэч так атрымліваецца – чым менш увагі, тым больш яе гэта прыцягвае? І наадварот…
