Студэнт са Шры-Ланкі: Я думаў, што Гродна – гэта Расея
Між тым, студэнтаў з далёкіх куткоў планеты робіцца ў нашым горадзе ўсё больш. Самалі, Маўрыкій, Кітай, Шры-Ланка – гэтыя месцы мы бачылі толькі на мапе на ўроках геаграфіі. А моладзь з тых экзатычных краін прыязджае ў Гродна атрымліваць вышэйшую адукацыю.
Нам стала цікава, ці ведае штосьці пра Беларусь з урокаў геаграфіі моладзь з Афрыкі, Азіі, выспаў Індыйскага акіяну. Мы звярнуліся да іншаземных студэнтаў з пытаннямі: Што вы ведалі пра Беларусь і ці спраўдзіліся чаканні?
Дэвараджамутхалі Сців, Шры-Ланка, 24 гады, студэнт Гродзенскага медычнага ўніверсітэта:
Я меркаваў, што еду ў Расію. У мясцовых часопісах наконт атрымання медычнай адукацыі вялікімі літарамі пісалі назву “Расія”, пад якой знаходзіўся спіс гарадоў: Віцебск, Гомель, Гродна. Разгубіўся, калі зразумеў, што ў Беларусі не размаўляюць па-англійску. У аэрапорце ўпершыню пачуў русскую мову і схапіўся за галаву. Не думаў, што Беларусь так адрозніваецца ад радзімы. Увогуле адчуў, што мала ведаў пра жыхароў краіны.
Шры-Ланку наведвае шмат турыстаў з Беларусі, заўседы гаманкіх і вясёлых. Цікава бачыць, як святкуюць Новы год: людзі збіраюцца за вялікім сталом ўначы, гатуюць розныя стравы і абавязкова п’юць гарэлку. У нас, калі чалавек п’е гарэлку, лічыцца, што ён дрэнны чалавек.
Да прыезду я ведаў, што тут халадно, але не ўяўляў, што настолькі. Купіў напярэдадні куртку на зіму, але тут зразумеў, што яна падыходзіць толькі на лета.
Першае слова, якое ўзнікае пры слове “Беларусь” – бульба. Калі ўпершыню мяне пачаставалі ў сталовай бульбай, я вельмі здзівіўся: як можна яе есці тры разы на дзень? У нас бульба дрэнная, таму наогул яе не ядуць. Маці нават папярэджвала, каб шмат не еў, каб дрэнна не стала. Зараз вельмі люблю бульбу ў любым выглядзе: дранікі, пюрэ.
У Беларусі асабліва падабаецца Гродна, яго архітэктура: Стары і Новы замкі, парк Жыльбера. Заўсёды ведаў, што беларускія дзяўчыны самыя прыгожыя, і марыў пабачыць. Асабліва кранаюць за душу іх таварыскасць і … кароткія спадніцы.
align=”left” alt=”Image 17345″ width=”318″ height=”333″ >
Руваіша Аішат, 21 год, Мальдывы, медыцынскі ўніверсітэт:
Я ведала, што суседзямі Беларусі з’яўляюцца Польшча, Літва, Латвія. Гэта краіна з сярэднім узроўнем жыцця. Першы час, калі не размаўляла па-руску, было вельмі цяжка. Прыходзіла ў крамы і пальцам паказвала, што хацела набыць.
Асабліва люблю тры рэчы: прыроду, зялёныя дрэвы і кветкі, рэкі і салат з курыцы. Наведала Аўгустоўскі канал, Карабчыцы і засталася ўражанай. Яшчэ люблю міліцыю, якая пільна абараняе іншаземцаў і нашыя правы. 8 Сакавіка стала самым любімым святам. Прыемна, што ў гэты дзень дараць кветкі, паштоўкі, ласункі. А вось, калі даводзіцца адпрацоўваць заняткі, якія прыпадаюць на афіцыйныя святы, па суботах, не падабаецца. Лепш тады зусім не рабіць выходных на тыдні.
Самае дзіўнае і нязвыклае – сустракаць шмат дзяўчын і жанчын на вуліцах, у крамах, за рулём машыны. Жанчыны працуюць, адпачываюць, наведваюць кіно і тэатры. Здаецца, яны паўсюль. У Мальдывах мужчынскага і жаночага насельніцтва пароўну, а працуюць у асноўным мужчыны.
Эморыэн Фернанда, Шры-Ланка, 23 гады, студэнт Гродзенскага медычнага ўніверсітэта:
Я ехаў у Беларусь і думаў, што тут круглы год зіма і халадно. Таму здзівіўся, калі адчуў, што і лета таксама ёсць. У нашай краіне не бывае зменаў пор года. Падабаецца, што вельмі чыстая краіна. Гродна ціхі горад, што асабліва добра для студэнта. У нас заўседы шмат людзей на кожным кроку. Падабаецца архітэктура, трохі нязвыклая, бо будуецца на стагоддзі, з улікам халоднай зімы.
Цікава было святкаваць двое Калядаў. Тры рэчы ўзнікаюць у маёй галаве, калі згадваю пра Беларусь: дзяўчыны, бульба, гарэлка. Асабліва дзяўчыны, самыя добрыя нявесты.
Мухамед Алі, Самалі, 26 гадоў, студэнт Гродзенскага медычнага ўніверсітэта:
Увогуле я нічога не ведаў пра Беларусь, пакуль не трапіў сюды. Мой сябар параіў пашукаць інфармацыю ў інтэрнеце: дзе знаходзіцца, насельніцтва, курсы валюты. Я прыехаў сюды зімой. Ляжаў снег, было вельмі халадно. Я ўпершыню пабачыў снег. Першыя два месяцы было вельмі цяжка – занадта халоднае надвор’е, у той час як на маёй радзіме – гарачыня, 30 градусаў цяпла круглы год.
Некаторы час было нязручна, бо беларусы не размаўляюць па-англійску. Не ўжываюць англійскай мовы, бо саромеюцца, калі зробяць памылку. Яшчэ было нязвыкла звяртацца да выкладчыка “Марыя Пятроўна”, напрыклад. У Самалі мы выкарыстоўваем “сэр” альбо “мадам, teacher”.
Са страў мне асабліва падабаецца бульба. Спачатку было смешна, таму што ў нас бульбу даюць дзіцяці, у якога яшчэ няма зубоў. Калі я звярнуў увагу, што амаль кожны яе ўжывае некалькі разоў на дзень, мне стала цікава, з гэтага часу яна мне вельмі падабаецца.
У вас шмат святаў. У Самалі іх толькі тры альбо чатыры на год. Асабліва добра, што ў святочны дзень не трэба ісці на заняткі. Самае цікавае з усіх – сустрэча Новага году.
Г’ян Рамухуні, 24 гады, Маўрыкій, медыцынскі ўніверсітэт:
Я даведаўся пра Беларусь ад свайго сябра, які скончыў тут медыцынскі ўніверсітэт. Пачаў знаёміцца з культурай, людзьмі, толькі калі прыехаў. Да гэтага ведаў, што Беларусь – краіна з сярэднім узроўнем жыцця, таму, напэўна, чакаў больш уладкаваных інтэрнатаў, аўдыторый, думаў, што лектары выкладаюць матэрыял у мікрафон, а не крычаць.
Не здагадваўся, што тут вельмі прыгожая прырода. На трэцім курсе кожны дзень з сябрамі гулялі, нават рыхтаваліся да заняткаў на вуліцы. Першая зіма была самай цяжкай, пасля прывык. Зараз падабаецца кожнае надвор’е.
Самае любімае свята – Вялікдзень, які святкую з сябрамі-беларусамі. Яны гатуюць, а я частую дэсертам па-маўрыкійску. Дэвалі, маё нацыянальнае свята, мы святкуем таксама разам. У нейкі момант было цяжка прывыкнуць да беларускай кухні. Наша кухня вылучаецца разнастайнасцю страў, у ёй шмат гародніны, садавіны, мы не шкадуем спецый. Таму зараз стараюся гатаваць сам.