Сплесці пояс і адчуць прыналежнасць да роднай зямлі
Палац творчасці дзяцей і моладзі на гэтыя два дні стаў этнаграфічным цэнтрам горада.
alt=”Image 17723″ >
Я прыйшла з запасам у 10 хвілін: трэба было яшчэ адшукаць 104 кабінет.
У будынку шумна. Паўсюль снуюць дзеці.
Адзін вельмі рухавы хлопчык паказаў мне куды ісці.
Дзверы гасцінна адчынены, у невялікім кабінеце чакалі ўсіх ахвотных.
З сабой трэба мець толькі ніткі.
У скрайнім выпадку, калі ў вас няма з чым працаваць, можна слухаць ды запісываць.
Вось дзьве дзяўчыны забыліся пра ніткі, але без працы яны не засталіся – суседкі па лаве ветліва прапанавалі ім свае.
Занятак пачаўся з гісторыі і ўводзін у майстэрства.
Адна з заснавальніц Таварыства, Наста Глушко, распавядае пра характерныя рысы паясоў розных рэгіёнаў і пра іх значэнне для нашых продкаў.
Раней пояс быў неад’емнай атрыбутыкай ў жыцці беларусаў, ім упрыгожвалі адзенне.
У вёсцы любая дзяўчынка з 8 гадоў вучылася ткаць.
Плесці пояс – праца вельмі марудная і складаная.
На першы погляд здаецца, што яна патрабуе анёльскага цярпення.
Якую ролю адыгрывае ткацтва сёння, калі механізавана практычна ўсё?
Наста Глушко выказала сваё меркаванне:
– Я думаю, што ткацтва вяртае чалавека да жывога, прыроднага.
Напэўна прыемна, у рэшце рэшт, адарвацца ад кампутара і заняцца “цёплай” ручной працай.
Як ні дзіўна, гэта становіцца цікавым моладзі.
Яна пачала больш цікавіцца сваімі каранямі, ідэнтычнасцю.
Рукадзельныя тэхнікі, з народнага погляду, як раз даюць адказ на гэтыя пытанні і даюць чалавеку магчымасць адчуць прыналежнасць да гэтай зямлі.
З гродзенскага боку арганізатарам была Суполка беларускай культуры.
Яе прадстаўніца Жэня Ліберава таксама распачала плесці пояс:
– Гэтыя веды будуць мне карысныя.
Я лічу, што кожны малады чалавек павіннен выхаваць сябе так, каб жыць у гармоніі з прыродай, нашым краем, людзьмі.
У нашых продкаў гэта атрымлівалася, а мы губляем сувязь з зямлёй.
Праз веды бабуль, якія мы пераймаем, мы можам тое, што згубілі, зноў адшукаць.
Атмасфера ў пакоі прыемная для працы.
Пяцёра ўдзельнікаў майста-класу заклалі свае паясы.
Цяпер яны валодаюць тэхнікай пляцення, але пройдзе яшчэ дастаткова часу, пакуль іх творы будуць гатовыя.
Мы частаваліся гарбатай з печывам, нас ядналі тры рэчы: месца, праца і мова.
Калі праца была скончаная, 104 кабінет я пакідала з неахвотай, паабяцаўшы сабе наступны раз акрамя дыктафона ўзяць у рукі і ніткі.
У той жа дзень усе ахвотныя маглі наведаць майстар-клас па народных танцах: