Сёння ў першай палове дня цяжкая тэхніка з’явілася ў двары дома № 8 па праспекце Касманаўтаў. Рабочыя пачалі актыўна знішчаць своеасаблівы міні-парк, што месціцца тут, і ўжо паспелі спілаваць некалькі высокіх дрэваў, пакуль узрушаныя жыхары дома не выбеглі ў двор.
У мяне была слабая надзея, што абсурдная сітуацыя вакол альбома “Прэс-фота Беларусі 2011” неяк выправіцца ў Гродзенскім абласным судзе. Аднак цуда не адбылося. Абласная судовая інстанцыя падцвердзіла рашэнне сваіх ашмянскіх калег: альбом “экстрэмісцкі”.
Першы дзень мінулай вайны – 22 чэрвеня 1941 г. – сёння распісаны ледзь не па хвілінах. Мы ведаем, што адбывалася на мяжы, у глыбіні краіны, Мінску, Маскве. Магчыма, нейкія архіўныя дакументы, пакуль што невядомыя, заўтра дапамогуць даведацца пра дадатковыя дэталі.
Нядаўна ў Расіі адбыўся чарговы скандал датычна “непрадказальнага мінулага”. Савецкія падраздзяленні контрразведкі “СМЕРШ” зноў публічна параўналі з гітлераўскімі СС. У адказ журналістка адной з цэнтральных газет выказалася, што няблага было б зрабіць абажуры са скуры продкаў аўтара заявы. І панеслася.
Суайчыннікі па-ранейшаму імкнуцца пацягнуць усё тое, што дрэнна ляжыць. У абласным цэнтры раней асуджаны гарадзенец спрабаваў скрасці бутэльку элітнага каньяку, а ў Слонімскім раёне невядомыя скралі… цэлы дачны дом!
20 траўня Юрыю Камягіну спаўняецца 50 год. Мы віншуем аўтара “ТС” з гэтай датай і жадаем яму добрага здароўя і поспехаў у творчасці. Матэрыялы юбіляра, часамі вострыя і нечаканыя, заўсёды выклікаюць цікавасць у чытача. Як кажа сам аўтар, ён вельмі любіць глытаць архіўны пыл, таму прапануе вашай увазе артыкул, прысвечаны яго любімай гістарычнай тэме.
Васемнаццацігадовым юнаком у 1943 г. трапіў на фронт Вадзім Папоў. Ён служыў у 3-м гвардзейскім кавалерыйскім корпусе, быў радавым у артылерыйскай супрацьтанкавай батарэі. Летам 1944 г. Вадзім ваяваў на гродзенскай зямлі. Пад уздзеяннем тых баёў ён напісаў верш, які так і назваў – “Гродно”.
З газетамі ўсё прасцей. Можна пайсці, скажам, у абласную бібліятэку, узяць падшыўку “Гродзенскай праўды” за 1953 г., пагартаць пажоўклыя лісты, пачытаць, у якім смутку знаходзіліся гарадзенцы пасля смерці любімага правадыра Іосіфа Сталіна. З радыё цалкам інакш. Прагучала перадача – і растварылася ў тым самым эфіры.
Аўтар культавага рамана “У жніўні сорак чацвёртага…” расійскі пісьменнік Уладзімір Багамолаў у пачатку сваёй творчасці пісаў кароткія апавяданні, у асноўным пра мінулую вайну. У гэтых невялікіх творах было штосьці такое, што нават прыдзірлівыя рэдактары часопісу “Новый мир” Канстанцін Сіманаў, а затым Аляксандр Твардоўскі адразу ставілі іх у бліжэйшы нумар.
Трымаю ў руках першы нумар часопіса “Маладосць” за 1990 г. Адкрываецца ён падборкай вершаў Андрэя Пяткевіча. Даведка пра аўтара: “Нарадзіўся ў 1966 г. у вёсцы Уселюб на Наваградчыне. Вучыўся ў Гродзенскім універсітэце, працаваў пажарнікам, дрывасекам, меліяратарам, качагарам. Зараз – палявод у калгасе “Краіна Саветаў”.
