Такі конкурс для маладых журналістаў ладзяць сумесна Савет Еўропы і асацыяцыя European Youth Press. Мэта конкурсу: развеяць стэрэатыпы наконт Еўропы, паказаць яе сапраўднае аблічча і растлумачыць, што значыць быць еўрапейцам у ХХІ стагоддзі.
Пасля такога пачынаеш верыць у лёс. Два фільмы з надта падобнымі назвамі, гісторыяй і перспектывамі сталіся сумным расчараваннем гэтай восені.
Ці часта сустракаюцца беларускія студэнты замежжа з тымі, хто вырашыў застацца і атрымаць адукацыю на радзіме? А паміж сабой? Відаць не надта, бо адмыслова для гэтага ў Літве ўжо трэці раз прайшоў з’езд беларускіх студэнтаў свету – USB Rally 2009
«Першая арт-кавярня адкрылася ў Гродна», – сказаў мілы вусаты журналіст-пісьменнік на самым свабодным радыё. Але я не той чалавек, які давярае іншым. Асабліва журналістам.
Браты Джоэл і Этан Коэны – адзін з самых цікавых кінадуэтаў сённяшняй Амерыкі. У кожным з сваіх фільмаў яны паказваюць сваю краіну: з розных пунктаў погляду, у розныя часы, але заўсёды з уласцівым сабе гумарам.
«Які ў яе рот! » – вырвалася ў мяне, калі я праходзіў каля «Чырвонай Зоркі». З плакату да новага фільму Пэдра Альмадавара на мяне глядзела Пенелопа Круз. Добра, што хоць гэты фільм пакажуць у нашай правінцыі правінцый.
Юра Дземідовіч, аўтар хітовага «Чароўнага трусіка», хіба што ператвараецца ў чарговы эвэргрын – тэму, пра якую можна пісаць заўсёды. Вось ён спявае на «ільняной і жытнёвай», а вось – выступае на адной сцэне з The Prodigy.
Піць! Змучаны піўным алкагалізмам арганізм прымушаў мяне паскорыць пошукі бліжэйшай кавярні. Але маё шостае пачуццё – эстэтычнае – прасіла разнастайнасці – мяшчанска-буржуазныя інтэр’еры «Карчмы» не суадносіліся з «Культпрасветам», які ўсё яшчэ бодрым маршам гучаў у галаве. І тут я ўзгадаў.
Яны паспяхова прадаюць прадукт, які скіраваны супраць камерцыі. Жартуюць з саміх сябе і не ў меру хваляць. Псеўдапратэст для офіснага планктону? Калі вы так лічыце, то рэвалюцыйная ўлада ахвотна паставіць вас да сценкі.
Для большасці людзей словазлучэнне «французскае кіно» неразрыўна звязанае з Жэрарам Дэпардз’е, П’ерам Рышарам і Луі Дэ Фюнэсам – героямі савецкіх кінатэатраў, фантамасамі, засланымі заходнікамі разам з каларадскім жуком для культурных дыверсій. Аднак, гэта не адныя амбасадары французкай культуры, вартыя знаёмства.
