У жніўні 1993 года для Беларусі здарылася гістарычная падзея – упершыню ў суверэннай гісторыі нашы клубы стартавалі ў еўракубках. Дэбютавалі б і раней, але з-за недальнабачнасці кіраўніцтва федэрацыі, якое правароніла тэрміны падачы неабходных дакументаў ва УЕФА, першы чэмпіянат краіны і Кубак выйшлі халастымі. Піша by.tribuna.com.
У 1989 г. выйшла аповесць Эдуарда Скобелева “Пацаны купили остров”. Мінскі пісьменнік прапанаваў чытачам надта нацягную гісторыю: як некалькіх хлопцаў на чале з сынам савецкага дыпламата адбілі ў бандытаў востраў у Карыбскім моры і дачакаліся дапамогі ад сваіх камуністычных братоў. Дзіўны познесавецкі баявік не запомніўся б мне, калі б не адна акалічнасць. Эдуард Скобелеў пісаў, што галоўны герой аповесці Аляксей нарадзіўся ў Гродне і правёў сваё дзяцінства ў шматпавярховым доме на вуліцы Горкага, у якім размяшчаўся вядомы музычны маркет “Мелодыя”.
Пакуль у Рыа на Алімпіядзе змагаюцца гарадзенскія спартсмены, мы ўзгадваем забытага земляка – плыўца Давіда Мышалава. У свой час ён быў лепшым не толькі ў Гродне, але і адным з лепшых у даваеннай Польшчы.
На вежы параднага ўваходу ў адрэстаўраваную сядзібу палітыка, дыпламата і кампазітара Міхала Клеафаса Агінскага ў Залессі ўсталяваны гадзіннік. Ён не прэтэндуе на поўную адпаведнасць страчанаму арыгіналу, больш за тое, кожная новая гадзіна на ім адлічваецца боем курантаў Спаскай вежы маскоўскага Крамля.
У Бразіліі пачаліся XXXI Алімпійскія гульні. Лічыцца, што ўпершыню беларускія спартоўцы прынялі ўдзел у Алімпіядзе 1952 года ў складзе зборнай СССР. Але гэта былі не першыя алімпійсікя спартоўцы — ураджэнцы Беларусі, піша novychas.by.
Нямногія сёння адкажуць на пытанне: што за жывёла такая – вол? Мо нехта ўзгадае ўкраінскі мульцік, дзе казакі, нагрузіўшы на запрэжаны валамі воз мноства солі, паехалі яе прадаваць. На тым веды пра гэтую жывёлу бадай што і скончацца. Але менавіта вол на працягу доўгіх стагоддзяў быў спадарожнікам і памочнікам беларускага селяніна ў ягонай працы.
У горадзе Беэр-Шэва 18 ліпеня на 94-м годзе жыцця памерла адна з апошніх выжыўшых вязней гарадзенскага гета Ліза Чапнiк.
У пасляваенныя гады на рускамоўных савецкіх картах Гродна была адна вуліца, якую заўсёды пісалі ў старым польска-беларускім гучанні – Збажовая. Чаму так, невядома. Мо варыянт “Зернавая” не падыйшоў, бо праз нейкі час у горадзе з’явілася вуліца ў гонар савецкага героя Зярнова і была б блытаніна – Зярнавая і Зярнова… Але, хутчэй за ўсё, проста вырашылі “не грузіцца”, проста перакачавала назва на новыя карты і ўсё.
Дзень 16 ліпеня застанецца ў гісторыі Гродна назаўсёды. 72 гады таму Савецкая Армія выбіла з Гродна фашыстаў, але заплаціла за поспех вялікую цану. Тысячы салдат засталіся ў брацкіх і індывідуальных магілах, многія зніклі без вестак, патануўшы ў Нёмане або загінуўшы пад гусеніцамі нямецкіх танкаў. Сёння пра “гарачы ліпень” 1944 года вядома шмат, апублікаваны ўспаміны, артыкулы і кнігі, але цьмяных старонак хапае. Адна з іх – выкарыстанне бронетэхнікі – танкаў, самаходных гармат ды браневікоў.
Сярод помнікаў, якія некалі паўстануць у Гродне, будзе помнік неіснуючым ужо вуліцам. Яны знікалі ў розны час і па-рознаму. Большасць страчвала гістарычную назву, некаторыя вуліцы мянялі сваю трасіроўку, некаторыя дзяліліся на тры-чатыры новыя, а некаторыя злучаліся. Але ёсць і такія вуліцы, ад якіх сёння не засталося ні назвы, ні трасіроўкі, ні забудовы. Адна з такіх вуліц мела некалі назву Пральная, або Пральны завулак.
