Калі памірае хатні любімец, да эмацыйнай сітуацыі страты дадаецца не менш эмацыйная праблема – што рабіць з яго целам. Мы даведаліся, як вырашаюць гэта пытанне гарадзенцы і што прапануюць у ветэрынарнай станцыі, “Спецаўтагаспадарцы”, заалагічнай краме і ў жыллёва-эксплуатацыйнай службе.
Доўгія выходныя прынеслі нечаканыя непрыемнасці Гродзенскаму дзіцячаму хоспісу. Вярнуўшыся 11 мая на працу, супрацоўніцы ўбачылі, што з клумбы ля ўваходу зніклі дзве пірамідальныя туі і ўсе ірысы, каторыя высадзілі гараджане на дабрачынным суботніку.
“Сярэднестатыстычны гарадзенец спажывае ў дзень каля 200 грамаў хлеба”, – распавёў “Твайму стылю” генеральны дырэктар ААТ “Гроднахлебпрам” Анатоль Пашкевіч. Найбольшай папулярнасцю ў гаражан карыстаецца подавы хлеб “Спадар”. Менавіта ён, паводле завадской статыстыкі, складае каля 70% спажывання хлеба гарадзенскай выпечкі. Каб даведацца, які шлях праходзяць паасобныя складнікі, пакуль ператворацца ў румяныя боханы, мы наведаліся ў цэх №2 прадпрыемства.
“Я не фатагенічны, здымаць не трэба”, – з усмешкай адмовіўся ад фота Міхаіл Лашыцкі, рэжысёр з Мінска, што зараз працуе з трупай абласнога тэатра драмы. Менавіта ён стане госцем другой тэатральнай гасцёўні, што адбудзецца 12 мая ў Тэатры лялек. На сустрэчы акрамя запрошанага госця гарадзенцаў чакаюць адразу тры спектаклі. Пасля прагляду Міхаіл прапануе гледачам “пагаварыць пра жыццё і тое, што адбывалася на сцэне”. Напярэдадні імпрэзы рэжысёр расказаў пра сябе і сваю творчасць.
У час урачыстых мерапрыемстваў, прысвечаных гадавіне перамогі, карэспандэнтка “Твайго стылю” прайшлася па парку Жылібера ў Гродне, каб задаць мінакам некалькі простых пытанняў: перамогу ў якой вайне святкуюць 9 мая і ці ёсць нешта асабістае, што звязвае людзей з мінулымі падзеямі. Адказы можна пабачыць ў відэа.
Завяршэннем святочнай праграмы Дня Перамогі ў Гродне стаў святочны салют. А дзясятай вечара пад залпы гармат неба над горадам расквітнела каляровымі зоркамі. Як выглядаў салют Перамогі і начны горад пасля можна пабачыць у нашым фотарэпартажы.
Хрысю – сапраўдную, гарадзенскую – я нейкім цудам сустрэла ў тлумным віры Мінска. У мяне так часта бывае, што, з’ехаўшы з Гродна, бачу ў чужых гарадах знаёмыя твары. У дзяжурнай размове пра “што ў каго новага” раптам прабліснула гісторыя, якая візуалізавалася ў пяці фотаздымках.
Свой першы прыз за лепшую жаночую ролю яна атрымала за Анёла ў 1990 годзе. Зараз яна ці не адзіная ў свеце акторка, што іграе Мефістофеля. Містычныя вобразы Ледзі Макбет, Пікавай дамы і Старой дамы – гэта таксама яна. “Усе ролі – дзеці дарагія і блізкія, – кажа Ларыса Мікуліч, – але вядома, у кожнага артыста ёсць асабліва значныя. На шчасце, у мяне іх шмат”. Пра любімыя вобразы, лялькі і ролі мы запыталіся ў акторкі напярэдадні юбілею, які яна святкуе 1 мая.
Напярэдадні Пасхі самы час успомніць аб традыцыях роспісу яек. Пра тое, што гэты звычай існаваў яшчэ ў дахрысціянскія часы, сімвалічную мову пісанак і тэхналогію роспісу “Твайму стылю” расказала мастачка Даша Іманава.
Сяргей і Марына Бандарэнка некалькі гадоў таму з’ехалі са Смаргоні, змяніўшы гарадскую кватэру на сельскі побыт у невялікай вёсачцы Чухны, што ў Гродзенскай вобласці. Вырашылі, што цяпер, калі дзеці выраслі і з’ехалі вучыцца, у горадзе іх нічога больш не трымае. Муж і жонка купілі дом, заняліся рамесніцтвам і хатняй гаспадаркай, сталі разам ляпіць з гліны цацкі. Сяргей асвоіў мастацкую апрацоўку металу. Прадаваць свае працы сям’я выязджала да руін замка ў суседнім Крэва – на радасць турыстам, стомленым ад «кітайскіх магніцікаў». Тут, ля руінаў, і прыйшла да іх ідэя пабудаваць уласны замак. Дакладней, яго маштабную копію.
