Пісаць пра класіку складана. Асабліва, калі ты журналіст-недавук, які не чытаў у школе большасці праграмных твораў. Здымаць класіку таксама нялёгка, нават будучы прызнаным рэжысёрам. Таму Пэтр Зэленка вырашыў распавесці твор Дастаеўскага троху інакш.
Анімацыйны серыял «Футурама» можа быць прыкладам абсалютна аўтэнтычнага, шчырага гумару: цынічнага, які ахвотна займаецца высмейваннем эколагаў, феміністак, бізнэсоўцаў, тэлевядучых, палітыкаў і, наогул, усіх, хто патрапіць пад руку.
Ці шмат мы ведаем пра фінскае кіно? Хіба толькі тое, што герой расейскага нацыянальнага палявання – капітан фінскай каманды КВЗ. Але ж гэтым яно не абмяжоўваецца.
Перанесціся назад у мінулае не складзе ніякіх праблем. Выстава фотаплакатаў Штэфана Капелькама – падарожжа па Ўсходняй Нямеччыне 1990 года…
У рамках навучання ў ШМЖ (школе маладога журналіста) была у нас запланавана сустрэча са старэйшымі «калегамі» з буйных рэдакцый сталіцы.
Вудзі Ален – цынічны песіміст, які заўсёды бачыць шклянку хаця і напалову поўнай, але ж атруты.
Здараецца, што мы ўсё жыццё чагосьці чакаем: у дзяцінстве школы, потым студэнцтва, ва ўніверсітэце ўсё яшчэ верым, што гэта толькі падрыхтоўка, а яно – сапраўднае жыццё – ужо блізка, яшчэ троху – і пачнецца. Герой фільма «Пустыя бутэлькі» рабіў інакш: ён як толькі мог карыстаўся жыццём, але і да яго ўжо грукае смерць.
Гісторыя развіцця гарадзенскага андэграўнднага руху пачалася яшчэ ў СССР…
Брэсцкі тэатр драмы і музыкі падчас гастроляў прапанаваў гарадзенскаму гледачу тры спектаклі. Я вагалася і не магла вырашыць, на які ж узяць квіток. У выніку абрала метадам выключэння…
Уключаючы тэлевізар у час зімовых святаў, непазбежна натыкаешся на нуду і штодзённасць…
